Bohaterem książki jest wyspecjalizowany w doskonałym władaniu mieczem i innymi rodzajami białej broni mężczyzna o pseudonimie „Maślana”. Tak samo nazywa się zresztą wysokoprocentowy trunek, którym lubi się raczyć (oryginalna receptura). Życie „Maślany”, to zabijanie ludzi za pieniądze. Inteligencję ma co prawda niespieszną i do tego niezbyt pogłębioną wiedzę, ale swój rozum ma. I byle komu nie da się wykiwać. Wcześniej takiego zabije. I już. Życie tego bohatera komplikuje się, gdy zleceniodawca chce go oszukać, nie wypłacić należnego wynagrodzenia netto za ciężką pracę. Niedobry zleceniodawca zamyka „Maślanę” w celi, zwanej „pokojem gościnnym”. Tam bohater powieści poznaje Magdalenę, panią naukowiec, która opracowała technologię przerażającej broni: substancji, zamieniającej ludzi w mordercze zombie. Maślana zakochuje się w Magdzie, z którą planują intratny interes.

Książka jest nietypowa, podobnie, jak jej bohater. Przypomina niektóre pastisze gangsterskie Quentina Tarantino, w których zabijanie jest tak normalne, jak jedzenie dropsów. Podobne jest też wplatanie do tego „rzeźniczego” krajobrazu komentarzy na poważne tematy, na przykład współczesnej Polski, zabawne są rozważania na temat pokoju, czyli świata bez wojen i przemocy. Ale przede wszystkim, autor „Maślany” każe czytelnikowi zastanowić się nad tym, czy istnieje różnica między niewykształconym, płatnym mordercą, pozbywającym się ludzi detalicznie, a światem naukowców, pracujących nad przerażającymi narzędziami popełniania masowych zbrodni.