Już 23 września wyjątkowa premiera w Wydawnictwie Bukowy Las. W ramach serii „Myślnik” ukaże się „Byłam tu”, nowa powieść Gayle Forman, autorki bestsellerów „Zostań, jeśli kochasz” i „Wróć, jeśli pamiętasz”. 

Amerykańska pisarka znów dotyka do żywego, pisząc o najistotniejszych życiowych problemach ­– nie tylko młodych ludzi. Opowiada o osiemnastoletniej Cody Reynolds zmagającej się z utratą najlepszej przyjaciółki. Poszukiwanie odpowiedzi na pytanie: „Czemu Meg odebrała sobie życie?” rzuci Cody w wir podróży tropem przyjaciółki, która z zapyziałego miasteczka wyjechała na prestiżowe studia, ale też na spotkanie z prawdą o niej i o sobie samej, a nawet z wielkim niebezpieczeństwem. Bohaterka będzie zmuszona zakwestionować wszystko, co dotąd uważała za pewnik. Nie tylko swoją relację ze wspaniałą Meg, ale i znaczenie takich pojęć, jak życie, miłość, śmierć i przebaczenie.

 „Byłam tu” to poruszająca historia, w której dramat miesza się z romansem i tajemnicą.

Do tej pory w ramach serii „Myślnik” ukazały się m.in. bestsellery Johna Green’a - „Gwiazd naszych wina”, „Papierowe miasta”, „Cudowne tu i teraz” Tima Tharp’a czy „Pod kloszem” Meg Wolitzer. 

 

RECENZJE

„Gayle Forman daje nam bezkompromisowo szczery portret osoby zmuszonej zebrać się odwagę, jakiej potrzeba, aby po niszczącej stracie żyć dalej". Stephen Chbosky

„Nie tylko pięknie napisane i głęboko wzruszające, ale i bardzo WAŻNE. Brawo. Po prostu brawo". Sarah Dessen

 „Podobnie jak w Zostań, jeśli kochasz Forman proponuje nam przenikliwą analizę stanu zawieszenia między życiem a śmiercią. Pisze też o odwadze niezbędnej, by żyć dalej". PUBLISHERS WEEKLY

 

 

GAYLE FORMAN jest nagradzaną amerykańską pisarką, autorką wielu powieści dla młodzieży. Zanim zaczęła pisać książki, pracowała jako dziennikarka, publikując się m.in. w „Seventeen", „Cosmopolitan” i „Elle. Po rocznej podróży dookoła świata w 2002 r. napisała swoją pierwszą powieść.  Mieszka z rodziną w Nowym Jorku.  

http://gayleforman.com

 

Data premiery: 23 września 2015 (wyłączność dla Empiku do 6 października)

Fragment książki:

Dostałam tę wiadomość w dniu, w którym umarła Meg.

Z przykrością Was informuję, że musiałam odebrać sobie życie. Długo się nad tym zastanawiałam. Ta decyzja jest wyłącznie moja. Wiem, że Was tym zranię i przepraszam za to. Pamiętajcie, proszę, że zrobiłam to, by przerwać własny ból. To nie ma nic wspólnego z Wami. To moja sprawa. To nie wasza wina.

Meg

Wysłała kopie wiadomości do swoich rodziców, do mnie i na komisariat policji w Tacomie. Dołączyła

notatkę z adresem motelu i numerem pokoju. Nazwą trucizny, którą połknęła. Instrukcją, jak bezpiecznie obejść się z ciałem. Na poduszce w pokoju motelowym zostawiła kolejną notatkę. Poprosiła sprzątaczkę, by nie dotykała niczego i wezwała odpowiednie służby. Do listu przypięty był

napiwek: pięćdziesięciodolarowy banknot. Nadała te mejle z czasowym opóźnieniem, żebyśmy

odebrali je, gdy jej już nie będzie. Nie wiedziałam tego wszystkiego, nie wtedy. Przeczytałam

mejla od Meg na bibliotecznym komputerze i pomyślałam: to musi być żart. Jakaś ściema. Zadzwoniłam do niej. Nie odbierała, więc zadzwoniłam do jej rodziców.

– Dostaliście mejla Meg? – spytałam.

– Jakiego mejla?

(…)

Pierwsze dni żałoby, kiedy całe miasteczko zjednoczyło się we współczuciu, wyrażanym korowodem jadalnych darów w żaroodpornych formach. Ciężko było znieść te wszystkie zapiekanki, te wyrazy empatii. „Tak mi przykro z powodu waszej straty”. W tym samym czasie w miasteczku śmigały plotki. „Jakoś się nie dziwię. Dziewczyna zawsze była pokręcona”. Słyszałam, jak ludzie szeptali tak między sobą. Meg i ja wiedziałyśmy, co niektórzy mówią o niej za plecami. W mieścinie takiej jak nasza była jak róża na pustyni – zbijała tych poczciwców z tropu. Ale kiedy umarła, przestało mi się to wydawać powodem do dumy. Nie tylko Meg się czepiali. Podsłuchałam, co mówią o Sue starzy bywalcy w barze Trishy. „Chybabym zauważyła, gdyby tak moja córka chciała się zabić!”, perorowała pani Tarkington. Matka Carrie, dziewczyny, która spała z połową chłopaków w szkole. Miałam ochotę zapytać panią Tarkington, czy jako osoba wszechwiedząca wie również o tym. A wtedy jej rozmówczyni  odparowała: „Sue? Żartujesz. Ta kobieta nawet jak ma lepszy dzień, to dryfuje sobie gdzieś na orbicie”.  Ich okrucieństwo było jak cios w żołądek. „A jakby tak któraś z was straciła dziecko, suki?”, wyparowałam. Trisha musiała odprowadzić mnie do domu. Po dzisiejszym spotkaniu Trisha musi iść do pracy, więc tylko podrzuca mnie pod dom Garciów. Wchodzę. Joe i Sue ściskają mnie mocno i odrobinę dłużej, niżbym chciała. Moja obecność musi być dla nich pewną ulgą. Ale słyszę to niewypowiedziane pytanie, gdy Sue patrzy na mnie. „Wiedziałaś? Czy wiedziałaś o tym?” Sama nie wiem, co gorsze. Gdybym wiedziała – i nie powiedziała nic? Czy może prawda? Która jest taka, że choć Meg była moją najlepszą przyjaciółką, choć mówiłam jej o sobie absolutnie wszystko i  zakładałam, że to działa w obie strony – to nie miałam pojęcia. Najmniejszego. „Długo się nad tym zastanawiałam”, napisała. Jak długo? Tygodnie? Miesiące? Lata? Znałyśmy się z Meg od przedszkola. Byłyśmy najbliższymi przyjaciółkami, niemal siostrami. Jak długo decyzja dojrzewała w sekrecie przede mną? I przede wszystkim – dlaczego Meg ją przede mną ukryła?