Okres najgorszy w historii zapisany dymem palonych ciał, łzami wycieńczonych ludzi, głodem, wysiedleniem i szukaniem bliskich, którzy cudem przeżyli. I to właśnie wtedy mały Adaś (autor) uczy się … nie płakać. Leżąc pod stosem mundurów szytych przez mamę od maleńkości był dzieckiem z wyrytym stygmatem ukrywanego. Nawet w dorosłości musiał się chować, skrywać i chronić swe życie, którego... miało nie być.

Aż ów Adaś mając ponad 80 lat wyciąga notatnik i dłonią naznaczoną ciężką pracą fizyczną, z odciśniętą dramatem przeszłością i plamami wątrobianymi... zaczyna spisywać dzieje swojego życia. Wedle zasady - Historia musi przetrwać (Historia przez duże H).

„Od Lwowa do RPA w 80 … lat” nie jest przewodnikiem ani po Ukrainie, ani po Afryce (wbrew okładce, która może mylić). Nie jest też elementarzem geograficznym, ani książką z przepisami kulinarnymi dań z tamtych rejonów. „Od Lwowa do RPA...” pióra Adama Wierzyckiego jest DZIENNIKIEM ŻYCIA, SPOWIEDZIĄ oczyszczającą naleciałości tego, co było, a co tkwiło w duszy tyle lat. To literacka studnia wspomnień, które jak zdjęcia przesuwają się tworząc film z pojedynczych kadrów i ujęć. To niebywały zbiór tego, co było, a o czym teraz mało się mówi, lub o czym się milczy. A przecież wspomnienia przypominają nam kim jesteśmy i co się wydarzyło w naszym życiu. Są najważniejsze, bo po nich zostaje się takim „małym bohaterem”, który poradził sobie z kłopotami. Zostaje się małym, 80-letnim odważnym chłopcem, którego przecież miało nie być, a jest. I na domiar tego zdobył medyczne wykształcenie, ożenił się z „(...) najpiękniejszą, najzgrabniejszą i najmilszą dziewczyną, jaką spotkał w życiu”. Zobaczył ją na ulicy w Zabrzu będąc na ostatnim roku studiów.

Adam Wierzycki pisze wspominając. Przywraca do życia tych, którzy odeszli, i których już nie ma. Składa hołd ich pamięci, chyli głowę. Z godnością, szacunkiem i historyczną skrupulatnością spisuje historię siebie i swojej rodziny. Bo ona musi przetrwać. Musi zostać, gdy jego już nie będzie.

„Od Lwowa do RPA...” łączy w sobie lekkość wspomnień, krwawe fakty historyczne oraz powieściowy tok. To powieść, którą czytasz, w której oglądasz zdjęcia, w której się zatapiasz i płaczesz po tych, których brutalne karabiny zabrały z tej ziemi.

Podziwiam pamięć odważnego Adasia, który pisze dziennik w wieku 80 lat. Podziwiam swobodę prowadzenia pióra, lekkość snucia fabuły i zabawę słowami. To wysmakowane poczucie humoru, ironia, czy subtelna krytyka tego, co było złe – to wszystko ma taką głębię w sobie i stateczność. Jestem pełna uznania dla Pana Adasia. Bystrość, polot, ta niebywała... koncentracja na szczegółach tak odległych... I szczerość.

Mój podziw dla autora i jego umysłu oraz pracy nie może ze mnie ulecieć.

Panie Adamie – chylę głowę przed Panem.

Udowodnić fragment fenomenalnej treści? Oto ona:

„Był to piękny okres życia... Ciężko pracowaliśmy, ale też cieszyliśmy się młodością, imprezowaliśmy, nawiązywaliśmy przyjaźnie i udało nam się dostać malutkie mieszkanie. Nasze lokum zaledwie 37 metrów kwadratowych, ale było własne. Nikomu nie przeszkadzało to, że goście w czasie imprez siedzieli także w szafie z otwartymi drzwiami. Byliśmy szczęśliwi.”

Czyż to nie wspaniałe? Autor to 81-letni dziś Adaś. Chłopiec, którego miało nie być, a jest – do dziś...

Agnieszka Kusiak