„Rozdroża”
to wspaniała powieść przesycona historycznymi wydarzeniami i
historycznymi postaciami, która porywa od pierwszych stron. Autor
staje się niemalże malarzem portretującym wszystkie warstwy
społeczne, od prostego plotkarza, po św. Wojciecha, księcia
czeskiego z rodu Sławnikowiców, czy cesarza Ottona III, zwanego też
Ottonem Rudym. Skrupulatnie zaznajamia nas z codziennością różnych
grup zarobkowych i cechów. Odważnie też bierze na warsztat szereg
walk i politycznych rozgrywek, zatargów i układów, czy wręcz
brania łapówek i ogólnego przyzwolenia na nie, o czym nie miałam
pojęcia. Antoni
Gołubiew
to też – według mnie – fotograf, który kadruje obraz na to to,
co ma w danej chwili znaczenie. Zatrzymuje się bym ja, jako
czytelnik, mogła wszystko dobrze ujrzeć i dostrzec, bo, jak się
okazuje, nawet detale mają wielkie znaczenie.
Tym
razem mamy część bez potyczek wojennych lecz skupiającą się na
ludziach i ich wierze. W państwie zaczyna być ważna religia i
chrześcijaństwo. Ono bowiem kształtuje i społeczeństwo i wpływa
na szacunek obcych wobec naszego kraju. Trzeba budzić w ludziach
wiarę poprzez ewangelizację i naukę. Już kronikarze pisali o
Bolesławie Chrobrym, jako o władcy, który losy swego księstwa
ściśle związał z duchownym i politycznym życiem zachodniej
Europy, przez co ogromnie wzrosło znaczenie Polski. Stąd jego
działania, by w Polakach wyznawanie wiary było mocne, ugruntowane i
stabilne. Zależało mu na jedności narodu. I choć miał wiele wad,
nie był wzorem cnót, bynajmniej, wyzyskiwał ludzi, dopuszczał się
okrucieństw i gwałtów, to jednak liczni zazdrościli mu bystrości
i siły działania. I chyba to sprawiało, że lud się go słuchał...
Nie
sądziłam, że trafię na tak piękną historię Polski wplataną w
fabułę przygodową. „Rozdroża” mnie zachwycają. To najlepsza
powieść historyczna OSTATNICH LAT, na jaką mogłam trafić. Wymaga
zatrzymania, koncentracji i uwagi. Śledzisz losy sprzed lat, które
dokumentują jedynie historycy, a tu masz coś wypośrodkowanego. To
historia pełna kolorów, emocji i przygód. To samo w sobie świadczy
o wysokiej klasie pisarskiej Antoniego
Gołubiewa,
o jego niesamowitej wiedzy i swobodzie gawędziarskiej.
A
wszystko zaczęło się w puszczy, wszystko się w niej narodziło i
tam znalazło swój początek. W puszczy pewnie i się skończy, bo
historia zapętla się i wraca do początków... Ale zanim zatoczy
koło chcę by trwała i trwała...
