„Malarz i modelka” to zbiór dwunastu opowiadań Jadwigi Skibińskiej – Podbielskiej. Opowiadań innych niż wszystkie, nasyconych jakimś niedzisiejszym liryzmem. Autorka posługuje się delikatnym, subtelnym językiem, chcąc przekazać emocje, jakie towarzyszą bohaterom. Przewijają się tu różne odcienie miłości, najczęściej niespełnionej, albo spełnionej tylko po części. Idealizowanie obiektu uczuć, połączone z uwielbieniem wręcz bałwochwalczym, co sprawia, że obraz ukochanej osoby nie odzwierciedla jej prawdziwych cech, ale te wyobrażone. Nic dziwnego więc, że nadchodzi nieuchronne rozczarowanie, i jak to zawód miłosny, przeżywane jest niezwykle boleśnie.



Autorka zagłębia się w motywacje bohaterów. Jest niezwykle uważna i pieczołowicie śledzi każdą drobną zmianę ich natężenia, każde wahanie i niepewność. Opisuje je też drobiazgowo, poprzez rozmowę, niepokój myśli kłębiących się w rozgorączkowanej głowie, analizowanie gestów, mimiki. Stara się wprost nie nazywać uczuć, sprawia, że śledząc tekst, sami wyciągamy wnioski.



Widzimy, jak można manipulować ludźmi za pomocą uczuć, wykorzystywać te, już istniejące, intensyfikować ich siłę, lawirować, posługując się umiejętnie prowokacją, wzbudzaniem zazdrości. Nie zawsze też zdajemy sobie sprawę z głębi własnych uczuć. Bywa, że uświadamiamy to sobie dopiero, gdy już nic nie można naprawić.



Jak łatwo za pomocą inteligentnych zabiegów zdobyć czyjeś zaufanie i próbować wpływać na jego upodobania, gust, sposób myślenia i w końcu decyzje. Czyżby niektórzy ludzie specjalnie szukali tych słabszych, bardziej bezbronnych, czy też zbyt spragnionych akceptacji osób, by je sobie podporządkować i realizować własne, egoistyczne cele? To sprawia wrażenie wampiryzmu energetycznego, żywienia się czyimś uczuciem, żerowania na jego życiu.



Czy człowiek ma prawo do wolności i w jakim zakresie? Kiedy ta wolność powinna ustąpić przed innymi priorytetami? Na ile to poczucie wolności u innych wzbudza w nas zazdrość i pragnienie zawłaszczenia? Chcemy poznać wszystkie ich myśli, nie pozostawić im już nic własnego. To pragnienie uczestniczenia w życiu bliźnich, zagarnięcia ich dla siebie, zawładnięcia ich uczuciami jest obecne w większości opowiadań, choć rozpisane w różnych wariantach i odsłonach.



Nad opowiadaniami unosi się lekka, ledwie wyczuwalna, choć nasycająca całą atmosferę, aura tajemniczości, jakby obecności innego, nadnaturalnego świata. Czuwa on nad biegiem wydarzeń i gdy trzeba popycha je we właściwą stronę.



Jadwiga Skibińska – Podbielska subtelnie prowadzi pióro, skupia się na szczegółach, drobiazgach, które budują klimat i złożoną, wielowymiarową psychikę postaci. Język, jakim się posługuje jest trochę nie z tej epoki, kunsztowny, eteryczny. Pełen zadumy, niedomówień i znaków zapytania. Autorka czasem zostawia też pole do popisu naszym domysłom nie domykając zakończenia, zostawiając możliwość jego zrealizowania się w różny sposób, w zależności od naszej wyobraźni. Nie każdy to lubi. Wiele osób oczekuje wyraźnej puenty. Ale owo niedomknięcie bardzo współgra z charakterem tej nieoczywistej, zwiewnej prozy.



To opowiadania nie dla każdego. Jednych zrazi niewspółczesny język, który lekko trąci myszką, innych – niedopowiedziane zakończenia, ktoś uzna drobiazgowość opisów za dłużyzny. Ale niewątpliwą zaletą opowiadań jest ich odmienność, tajemniczy, lekko oniryczny klimat i kobieca delikatność.

Źródło: https://wfw.com.pl/ksiazki/malarz-i-modelka-oraz-inne-opowiadania/ ( otwierane w nowym oknie )