Obiecałam sobie ostatnio, że zacznę czytać książki ze swojej listy planowanych lektur, która każdego dnia wydłuża się coraz bardziej. Miałam ochotę na ciekawą powieść, nie wymagającą zbytniego wysiłku intelektualnego, a taką właśnie wydawała mi się historia o tytułowej niani. Poza tym, nie będę ukrywać, że zachęciło mnie porównanie tej książki do znanego bestsellera pt. "Diabeł ubiera się u Prady".

Melissa Nathan przez dwanaście lat pracowała jako dziennikarka. Sukcesy kolejnych książek pozwoliły jej poświęcić się pisarstwu na stałe. Jej proza inspirowana była twórczością wielkiej Jane Austen. Niestety, w 2006 r. świat obiegła wiadomość o śmierci pisarki. Melissa zmarła bowiem na raka piersi.

Tytułowa niania to dwudziestotrzyletnia Jo, która mieszka w małym miasteczku ze swoimi rodzicami. Bohaterka wiedzie bardzo ustabilizowane życie - ten sam chłopak od siedmiu lat, ci sami przyjaciele, ta sama praca. Pewnego dnia zdaje sobie sprawę, że przewidywalność i stagnacja na prowincji zaczynają ją męczyć. W konsekwencji, Jo postanawia zatrudnić się w Londynie jako niania. Zamieszkanie w domu Fitzgeraldów zmieni wiele w jej przewidywalnym dotychczas życiu.

Po tej lekturze spodziewałam się dobrego, lekkiego czytadła i w zasadzie to właśnie otrzymałam. Autorka zaserwowała mi sporą dawkę humoru, w niektórych momentach trochę przejaskrawionego, ale jednak wzbudzającego wielokrotnie uśmiech na mojej twarzy. Niewątpliwą zaletą historii stworzonej piórem Melissy Nathan jest jej wielowątkowość, gdyż autorka porusza w fabule swojej powieści takie obszary jak zdrada, istota małżeństwa czy też wartość przyjaźni. Interesującym jest także możliwość zaobserwowania przez czytelnika życia niani w Wielkiej Brytanii, który to obraz pokazuje zupełnie inny styl życia niż w naszym kraju.

Muszę przyznać, że wydawnictwo zręcznie zwiodło mnie reklamą na okładce, porównując "Nianię w Londynie" do bestsellera, jakim niewątpliwie jest "Diabeł ubiera się u Prady". Każda z tych książek posiada bowiem całkowicie inny klimat. Styl pisania autorki to podobnie jak w innych powieściach tego typu - proste słownictwo, dostosowane do przeciętnego czytelnika. Na pewno książka ta kierowana jest głównie do kobiet, pokusiłabym się nawet o zaliczenie jej do gatunku tzw. literatury na obcasach.

Jeśli macie ochotę zgłębić historię dziewczyny z prowincji, która odnajduje swoje szczęście w wielkim mieście to książka powinna was zadowolić. Nie znajdziecie w jej fabule zbyt przesłodzonych wątków czy też mało realistycznych sytuacji. To według mnie dobre czytadło na chłodny, deszczowy wieczór. Książka, która raczej nie zapada w pamięć ale zapewni chwilowy relaks. 

http://www.subiektywnieoksiazkach.pl/