"Na kolanach" wciągnęło mnie od pierwszych stron. Opis strachu młodego mężczyzny, który wie, że za chwile zginie, a potem jego ciało zostanie pozostawione w lesie był tak bardzo realistyczny, że na rękach poczułam gęsią skórkę. I

Jakub Przymięcki sięgnął w swoim debiucie po bardzo aktualny obecnie motyw religijny. Oto bowiem ofiarami brutalnych morderstw padają tylko osoby wyznające islam, a ich zabójstwa noszą wszelkie znamiona działań psychopaty, który planuje "oczyszczenie" terenu USA z osób o innych niż on poglądach i innego wyznania. Taki temat sprawia, że książka spodoba się nie tylko fanom kryminałów, ale też osobom, które w większym lub mniejszym stopniu interesują się obecną sytuacją muzułmanów na całym świecie. Przymęcki w bardzo jasny sposób podkreśla, że osoby wyznające islam to nie tylko szaleńcy wysadzający się w centrach handlowych, ale często zwyczajni ludzie, żyjący obok chrześcijan, ateistów i osób narodowości żydowskiej, zachowujący się tak samo jak oni, pracujący w lokalnych firmach...

Główni bohaterowie książki, czyli para detektywów, to przykład, jak dobrze skonstruować przekonujących bohaterów. Detektywa Robbena na pierwszy rzut oka można znienawidzić po pierwszym spotkaniu: arogancki, wykorzystujący innych, lubiący przypisywać sobie cudze zasługi... Jego wady możnaby długo wymieniać. Po bliższym poznaniu okazuje się jednak, że to całkiem miły i oddany sprawie facet, obdarzony naprawdę olbrzymią inteligencją i umiejętnością logicznego myślenia, który gotów jest na wiele poświęceń. Jego młodszy partner, Justin Nelson, to dobrze wychowany młody człowiek z dobrej rodziny, który dopiero szuka swojego miejsca w policyjnym świecie. Podpatrywanie, jak powoli zaczyna się w nim odnajdywać i zaznaczać swoją obecność jest z pozoru nieważnym dodatkiem, a jednak dodaje smaczku całej książce.Jednak największym plusem książki jest niewątpliwie misternie uknuta zagadka. Tego, kto tak naprawdę jest psychopatycznym mordercą nie udało mi się rozwikłać aż do samego końca – zresztą podobnie jak samym detektywom (oczywiście pomóc musiała im kobieta, w dodatku dziennikarka – kolejny plus). To sprawia, że całą historię czyta się naprawdę z dużym zainteresowaniem, pod napięciem i z wspomnianą już gęsią skórką na ciele. Tym bardziej, że opisy odnajdywanych ciał są naprawdę realistyczne, choć autor najgorsze szczegóły pominął, co w zasadzie było konieczne, bo nie wiem czy nawet najbardziej odporny czytelnik chciałby poznać szczegóły okrucieństw, których doświadczyły ofiary.

"Na kolanach" to jedna z najlepszych książek, jakie miałam okazje czytać w tym roku, a z pewnością najlepszy polski debiut. Jeśli natrafię na więcej takich książek, to jest szansa, że i kryminały częściej będą gościć na tym blogu. Odważna akcja, pełno fałszywych tropów, ciekawi bohaterowie. Cóż, zdecydowanie to lubię!