Czytanie
„Nędzników” jest rozkoszą, jest przywilejem. Bytowanie
z takim dziełem to czas bezcenny.
Do
tego piękne detali rysunki, które przyciągają wzrok. Sprawiają,
że zatrzymujesz się i oglądasz te pełne detali szkice. Łapiesz
się na tym, że uśmiechasz się do nich, choć sama treść
powieści ma niewiele wspólnego z radością. Jest smutna, do tego
pełna biedy, ludzkiej nędzy i upodlenia. Ale to tak oszałamiająca
powieść, że jesteś nią urzeczony.
I
buntuję się nagonce na Wydawnictwo MG. „Nędznicy” I tom już
na początku ma adnotację o wersji skróconej zgodnej z wydaniem z
1954 roku, z przedwojennego tłumaczenia, jakiego dokonała
Biblioteka Arcydzieł Literatury. I wielu recenzentów czepia się
tego i wytyka Wydawnictwu MG takie okrojenie. Ale nie zwrócą uwagi
na siebie i do siebie nie kierują pretensji, że sami tego nie
doczytali. Przy okazji nadmienię, że ta wersja powieści na wersję
taką, jak jej wersja z 1954 roku. Jakby nie było, nie jest to nic
nowego. To nie jest trzecia wersja trzeciego przekładu. Sam sobie
czytelniku wytykaj własną opieszałość i niedopatrzenie.
Pretensje miej do siebie. Nie czytałam innej – pełnej – wersji,
ale ta jest bardzo dobra. Nie porównuję jej, a oceniam. Po
rozszerzoną sięgnę... ale dzięki temu, że ta wersja mnie do tego
zachęciła. A warto, bo „Nędznicy” to ponadczasowa klasyka.
http://autorzy365.pl/nedznicy-recenzja_a7283
