Kiedy
spojrzałam na okładkę „Wrocławskiej Madonny” od razu zdecydowałam, że muszę to
przeczytać. Jednak w moje ręce wpadły
dwie książki i los, a raczej mój mąż zdecydował, że on do łóżka bierze „Madonnę”,
a ja zabieram „Złoto Wrocławia” < bo grubszeJ >
Na temat „Złota”
już się wypowiadałam, zatem teraz, kiedy zamiana doszła do skutku i mogłam przeczytać „Madonnę”, powiem krótko-
super!
Super się
czytało, fabuła nie rozwlekła i pełna napięcia, nieprzewidywalna, co jest
często moją zmorą podczas lektury powieści. Do samego końca nie wiedziałam, jak
potoczą się losy Marka, czy miłość do pięknej Tamary może mieć swój happy end,
no i oczywiście do końca trudno było wyczuć, losy obrazu… odnajdzie się, czy
nie odnajdzie- wszak czasy cudaczne, trudne i niebezpieczne, a Polacy pokręceni
jak włosy pięknej bohaterki. Dobrze, że to powieść, bo będę spała
spokojnie, jednak świadomość prawdziwości przedstawianych czasów i układów
panujących na wysokich szczeblach politycznych i sądowych, przytłacza mnie.
Pamiętam tamte czasy, tylko z perspektywy biedy i kolejek, wszelkie machloje,
przekręty i polityczne przepychanki nie były obiektem moich trosk. Byłam dzieckiem.
Liczyło się tylko , czy mama przyniesie z „Sezamu” coś dobrego.
Dzienniki
telewizyjne, wywołały strach w oczach
mamy… a ja… powoli dorastałam, w swoim tempie.
Polecam tę
książkę, bo warta przeczytania, warta przypomnienia sobie czasów i uświadomienia
faktu, że był w Polsce pewien okres,
który pozwolił tzw. „władzy”, tejże
władzy nadwyrężyć i „ustawić” się na
kolejne lata.
A tytułowy
obraz ? Czasem marzenia pisarzy są jak modlitwa.
Renata
Grześkowiak
