Wielokrotnie pisałam, że Jolanta Miara Kaleta to bardzo niedocenione polskie nazwisko. Wrocławska Madonna to jedna z pierwszych jej książek i po skończeniu powiedziałam: Ja chcę jeszcze!

Marek Wolski, historyk sztuki, dostaje zadanie od Kurii wrocławskiej odnalezienia oryginału obrazu Madonna pod palmami, bowiem okazuje się pod koniec lat 60., że obraz, który wisi w kościele w Ostrowie Tumskim jest jego kopią. Ślady prowadzą najpierw do Niemiec, a potem do Austrii. Dzięki pomocy Kościoła udaje się mu przechytrzyć władze komunistyczne i wyjechać z kraju. W Wiedniu poznaje emigrantkę z Polski, Żydówkę, która prowadzi lokalną galerię i postanawia mu pomóc. W zamian Wolski oferuje jej opiekę przed innymi Polakami, którzy prowadzą szemrane interesy w stolicy Austrii za zgodą polskiej władzy. Rozpoczyna się wyścig z czasem i niebezpieczną władzą komunistyczną, która chce zdobyć obraz oraz prawdziwy skarb.
Wrocławska Madonna to kolejna powieść Kalety, która porywa od pierwszych stron i nie pozwala czytelnikowi rozstać się z książką. Dla mnie Jolanta Maria Kaleta jest polskim Steve'em Berrym w spódnicy i nie mogę się doczekać, aż sięgnę po kolejne książki autorki. 
Książkę serdecznie polecam na długie wieczory, ale także na czytanie na pachnące łące, bo przecież wiosna już niedługo ;) Na pewno nie będziecie żałować czasu poświęconego książce, natomiast ja bardzo zazdroszczę wrocławianom takich historii i mam nadzieję, że bohaterowie powieści Jolanty Marii Kalety kiedyś przyjadą szukać skarbów do Łodzi ;) https://malinowskak.blogspot.com/2018/02/jolanta-maria-kaleta-wrocawska-madonna.html

Kiedy spojrzałam na okładkę „Wrocławskiej Madonny” od razu zdecydowałam, że muszę to przeczytać.  Jednak w moje ręce wpadły dwie książki i los, a raczej mój mąż zdecydował, że on do łóżka bierze „Madonnę”, a ja zabieram „Złoto Wrocławia” < bo grubszeJ >

Na temat „Złota” już się wypowiadałam, zatem teraz, kiedy zamiana doszła do skutku i  mogłam przeczytać „Madonnę”, powiem krótko- super!

Super się czytało, fabuła nie rozwlekła i pełna napięcia, nieprzewidywalna, co jest często moją zmorą podczas lektury powieści. Do samego końca nie wiedziałam, jak potoczą się losy Marka, czy miłość do pięknej Tamary może mieć swój happy end, no i oczywiście do końca trudno było wyczuć, losy obrazu… odnajdzie się, czy nie odnajdzie- wszak czasy cudaczne, trudne i niebezpieczne, a Polacy pokręceni jak włosy  pięknej bohaterki.  Dobrze, że to powieść, bo będę spała spokojnie, jednak świadomość prawdziwości przedstawianych czasów i układów panujących na wysokich szczeblach politycznych i sądowych, przytłacza mnie. Pamiętam tamte czasy, tylko z perspektywy biedy i kolejek, wszelkie machloje, przekręty i polityczne przepychanki nie były obiektem moich trosk. Byłam dzieckiem. Liczyło się tylko , czy mama przyniesie z „Sezamu” coś dobrego.

Dzienniki telewizyjne,  wywołały strach w oczach mamy… a ja… powoli dorastałam, w swoim tempie.

Polecam tę książkę, bo warta przeczytania, warta przypomnienia sobie czasów i uświadomienia  faktu, że był w Polsce pewien okres, który pozwolił  tzw. „władzy”, tejże władzy  nadwyrężyć i „ustawić” się na kolejne lata.

A tytułowy obraz ? Czasem marzenia pisarzy są jak modlitwa.

Renata Grześkowiak