Określenie „niewesoła zabawa”, to oksymoron, wewnętrzna sprzeczność. I takie wrażenie sprawiają wiersze Jarosława Naliwajki. Jednak sprzeczność, to prawo poezji. Te wiersze nie są łatwe w odbiorze, ale warte uwagi czytelnika. Autor tylko pozornie bawi się słowami i mimo jego narzekań:

przed chwilą dostałem lanie

ostre metodyczne że nikim

i niczym moja poezja

poeta umie wykorzystać bogactwo języka. Także wtedy, gdy pisze właśnie o słowach:

zakończenie słów

bo one zawsze chodzą w szeregach

jest takie że bez nich

tego nie dojrzę

ale tam mieszka ta

przynajmniej przeklęta

pewność spokoju

smak ciągłości



Wiersze ukazują chaotyczną, pokawałkowaną i niepiękną rzeczywistość. Rzeczywistość przedstawianą z ironią i często ze świadomą chęcią zirytowania czytelnika. Ale kryje się w tym przekaz o jakimś ukrytym, wewnętrznym ładzie tej rzeczywistości.

gdybym mógł zajrzeć

wiedziałbym jak jest

tym samym wiedziałbym

mogę odczuć

przecież cokolwiek tam może być

kawałkiem dzieciństwa


Jest w tych wierszach poszukiwanie owego wymykającego się porządku świata, poszukiwanie tego, co nie daje się ująć w słowa, a czego przecież trzeba szukać, o czym trzeba pisać.

Beata Szymańska