Akcja książki rozgrywa się w dwóch planach czasowych i przestrzennych: we współczesnym Nowym Jorku i w faszystowskich Niemczech na chwilę przed wybuchem drugiej wojny światowej.

Lauren O’Farrell poszukuje bezcennych obrazów skradzionych przez nazistów podczas II wojny światowej. Potrzebuje informacji o Hannie Fletcher, wybitnej znawczyni sztuki, oskarżanej o kolaborację z Hitlerem. Kobietę wyróżniało specyficzne schorzenie, będące jednocześnie pewnym darem – synestezja, która sprawiała, że doświadczenia jednego zmysłu, np. wzroku, wywoływała doświadczenia charakterystyczne dla innych zmysłów. Hanna była „dziewczyną, która słyszała kolory” i jako eksperta zatrudnił ją sam Führer. Kiedy jednak O’Farrell dociera do córki Hanny, osiemdziesięciodwuletniej Isabelli, jej wina przestaje być dla niej tak oczywista… Przy okazji Lauren zupełnie nieoczekiwanie odkrywa, że pewne bezcenne dzieło sztuki zdegenerowanej, uważane za bezpowrotnie zaginione podczas wojny, ocalało i znajduje się w posiadaniu starszej pani.