„Ludzkie puzzle” Maksymiliana Brona to opowieść, którą należy traktować jak układankę. Autor przedstawia tu historie ludzi, których drogi gdzieś tam się przecinają lub przynajmniej ich historie są dość podobne. Każdy z nas jest elementem tej życiowej układanki i próbuje znaleźć swoje miejsce w życiu. Bohaterowie tej książki to ludzie, których życie doświadczyło na różnych etapach ziemskiej wędrówki. Są bardzo zagubieni i cały czas zmagają się z przeszłością, ledwo radząc sobie z teraźniejszością i odciskając piętno na przyszłości. Autor nawiązuje tu do poglądów filozofów i ludzi, którzy zastanawiali się nad ludzką egzystencją. Schemat rodziny, wydający się być spełnieniem dla jednostki ludzkiej, która znajduje swoje miejsce u boku innej osoby, okazuje się być czymś nieosiągalnym, bo złudne dopasowanie staje się zaczątkiem alienacji i nieszczęść wywołanych przez to, że niepasujące do siebie elementy nawiązały interakcję, tworząc rodzinę. Czasem lepiej się rozstać i pójść dalej, szukając kolejnej luki w układance, w którą można spróbować się wpasować.

Maksymilian Bron porusza tematy trudne, ale jakże rzeczywiste. Tak naprawdę historii podobnych mamy gdzieś w otoczeniu zapewne więcej, tylko czasem kończą się mniej tragicznie, a innym razem, dopiero gdy do tragedii dochodzi, wywołują ogólne poruszenie i refleksje.

Miłość staje się uczuciem równie budującym, jak i niszczycielskim, zwłaszcza gdy okazuje się źle ulokowana lub nieodwzajemniona. 

Poszukiwania drugiej połówki mogą się okazać niezwykle wyczerpującym psychicznie zajęciem. Do tego dochodzi sytuacja polityczna, życie codzienne i praca, która nierzadko bywa czymś, co trzyma człowieka w pionie, a przecież każdemu może powinąć się noga. Jeden z bohaterów tej opowieści swoje egzystencjalne problemy próbuje zagłuszyć używkami, jednak nawet pod wpływem alkoholu jego myśli oscylują wokół tego samego tematu.

Jakże ważne jest poczucie akceptacji i wsparcia ze strony środowiska i bliskich osób i jak duże spustoszenie w ludzkiej psychice może wywołać ich brak…