Tom „INNY” Aleksandry J. Starosteckiej zawiera utwory poetyckie w czterech podtytułach: KOLORY, ODDECHY, ZMARSZCZKI, ZAPISKI Z KALENDARZA. W każdym z nich pełne refleksji wiersze dotykają życia, miłości, przemijania, starości. Wielokrotnie również nawiązują do przyrody i ukochanych gór. Ostatnią, czwartą część zbioru tworzą zapisy w formie aforystycznej oraz interesujące „Lęk i dotyk” i „Nadzieja”.

Aleksandra J. Starostecka jest poetką osobną, a i oryginalną w sposobie ujmowania swojego świata w formę wiersza. Stawia pytania, wcale nie retoryczne, jest świadoma, że sztuka nie może posługiwać się dydaktycznymi sugestiami.
Intrygujący tytuł "Inny" jest sugestywny, jednocześnie tkwi w nim subtelna przekora. To klarowny zestaw utworów w czterech odsłonach- rozdziałach o świeżych sformułowanych obrazach.
Polecam!

Autorka w wierszach zamieściła refleksje dotyczące sprzecznych emocji oraz przemijania. Poruszona zostaje tematyka straty kogoś bliskiego, ale i też np. wiersza czy niemiłosiernie szybko upływającego czasu. Wiąże się to z postępującymi zmianami w ciele i duszy. Istotną rolę odgrywa natura, do której nawiązuje okładka. Poetka w niektórych wierszach wspomina o górach, przywołuje Tatry, ale więcej uwagi poświęca Bieszczadom.

http://zaciszelenki.blogspot.com/2018/05/inny-aleksandra-j-starostecka.html

Właśnie. Sięgając po poezje jestem bardzo daleka od jakiegokolwiek opiniowania czy nawet recenzowania. Jeśli mam być zupełnie szczera, to nie wyobrażam sobie sytuacji w której czytając poezje mogłabym powiedzieć, że coś mi się w niej nie podobało. Nie, bo to jest trochę jak nikczemna ingerencja w cudzy świat, na którą ja nie daje sobie przyzwolenia. To wcale nie znaczy, że nie mam na temat pozycji  „Inny” od Wydawnictwa Psychoskok swojego zdania, bo mam. Tak to już jest z poezją, że nie sposób ją jednoznacznie skategoryzować, dlatego nie powiem Wam czy ta  pozycja jest dobra czy zła – nie.

https://zatrzymachwileulotne.blogspot.com/2018/06/lubie-poezje-bo-kazdy-wiersz-jest-inny.html

Sympatyczny i poruszający tomik poetycki pani Aleksandry Starosteckiej. Po raz kolejny ta poetka porusza wyobraźnię i powoduje zarówno refleksje nad naszym życiem jak i nowe spojrzenie na sprawy znane nam wszystkim. Szczególnie poruszyły mnie wiersze zawarte w ostatniej części tomiku. Polecam na wieczory rozmyślań i wzruszeń.

W „Innym” bywa i przewrotnie – na zasadzie zaprzeczeń poetka buduje zestawy pytań i rozważań o metafizycznej proweniencji. Podmiot pragnie odrzucić wszelkie myślenie, roztrząsanie problemów, zastanawianie się nad sensem przeznaczenia. Wydaje się, że chce po prostu odnaleźć uczucia, których szuka, i się w nich zatracić, ale to właśnie te wszystkie postanowienia typu nie dotykać ciemności czy nie dotykać ciszy sprawiają, że czytelnik dostaje nieco tajemniczy, ale jednak jakiś, obraz sytuacji lirycznej podmiotu.

W tych wierszach autorka znakomicie ujęła ścieranie się sprzecznych emocji podmiotu. Ta ambiwalencja najczęściej dotyczy (a jakże!) miłości. Z jednej strony kobieta czeka, tęskni, pragnie, z drugiej podaje w wątpliwość swoją zdolność przyjmowania (a może i odwzajemniania?) tego uczucia. Zraniona (nagłym?) odejściem lub zawiedziona w przeszłości czuje się skrzywdzona, brakuje jej zaufania, boi się, choć jej potrzeba bliskości coraz silniej domaga się o zaspokojenia.

Kobieta nieustannie musi godzić się ze stratą. Nie tylko kogoś bliskiego, uczucia, wiersza w głowie układanego, ale przede wszystkim czasu. Ma świadomość zmian zachodzących w ciele i duszy, coraz bardziej odczuwa niedosyt chwili. Mimo ciągłych wahań konsekwentnie kroczy w nieznaną przyszłość, chwytając się każdego przebłysku wiary, że jeszcze w rozpalonym słońcu, kamienistym potokiem popłyną nadzieja i miłość.