Rola "Jądra ciemności" Josepha Conrada wzrastała powoli: w 1924 roku Thomas Stearns Eliot, wybitny angielski poeta, wykorzystał zdanie z opowiadania Conrada jako motto do swojego poematu, dając tym samym znak pokrewieństwu w szukaniu wyrazu dla pustki wewnętrznej jako głównej właściwości człowieka XX wieku; w 1939 Orson Welles przygotował radiową adaptację tego opowiadania, planując również wersję filmową; w 1958 luźna adaptacja została stworzona przez amerykańską CBS. Z wielką siłą "Jądro ciemności" uderzyło dopiero w latach 70. – za sprawą dwóch niezwykłych filmów, inspirowanych tekstami z książki Conrada: w 1972 roku pojawia się "Aguirre, gniew boży" Wernera Herzoga, a w 1979 – "Czas apokalipsy" Francisa Forda Coppoli. Te filmy wskazywały, że "Jądro ciemności" jest przenośne: da się bowiem zmienić realia i czas historyczny, można cofnąć się do czasu podbojów Ameryki Południowej albo wejść w wojnę amerykańsko-wietnamską,i wyjaśniać tym samym nikczemność konkretnych wydarzeń historycznych, portretując tym samym transgresję z ludzkości w nieludzkość.