Imię Tadeusza Komorowskiego było w kraju wyklęte. Polska Gomułki, a wcześniej Bieruta, wraz ze swoją urzędową historiografią i publicystyką, przypisywała "Borowi", na równi chyba z gen. Andresem, innym niezłomnym bohaterem walk o niepodległość, cechy złe i najgorsze.

Z perspektywy niemal półwiecza od chwili spisania przez gen. Tadeusza Bora-Komorowskiego jego wspomnień patrzymy na tę pracę jako na jedną z pierwszych opublikowanych po wojnie książek o Armii Krajowej, ważkich do dziś głównie ze względu na sama osobę autora. Dowódca Armii Krajowej jako uczestnik i koronny świadek wydarzeń o wielkiej doniosłości historycznej dał prawdziwy wyraz podstawowemu założeniu ideowemu tej niezwykłej formacji, którą dane było dowodzić: "przyczynienia się własnym wysiłkiem do odzyskania utraconej wolności"
Z posłowia prof. Władysław Bartoszewski

Generał dywizji Tadeusz Komorowski "Bór" był dowódcą Armii Krajowej od lipca 1943 r. aż do chwili upadku Powstania Warszawskiego, jeńcem oflagów niemieckich od października 1944 do 5 maja 1945 r. Uwolniony przez aliantów z obozu w Markt Pongau w Tyrolu udał się do Londynu. Tam podjął obowiązki Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych. Po rozwiązaniu przez Anglików regularnych formacji Wojska Polskiego na Zachodzie stanął na czele Rządu RP na uchodźstwie jako premier i funkcję tę pełnił od 21 lipca 1947 r. do 7 kwietnia 1949 r.

Niniejsza książka została napisana w roku 1945 i była przeznaczona dla czytelników obcych, których zapoznać miała z dziejami polskiego podziemia i udziałem Polski we wspólnym wysiłku wojennym Sprzymierzonych. W wydaniu polskim autor poprawił wiele nieścisłości, uzupełnił informacje, korzystając z materiałów Studium Polski Podziemnej, a zwłaszcza opracowań, które stały się podstawą dzieła zbiorowego "Polskie Siły Zbrojne w drugiej wojnie światowej".