Władysław Bełza (ur. 17 października 1847 w Warszawie, zm. 29 stycznia 1913 we Lwowie) – polski poeta neoromantyczny, piszący w duchu patriotycznym, nazywany piewcą polskości. Publicysta, animator życia kulturalnego, oświatowego i prasowego.Był synem Józefa Bełzy (ur. 1805 w Masłowicach k. Wielunia, zm. w 1888, z wykształcenia chemika) oraz Augusty Bogumiły Teofily Ostrowskiej (ur.w 1829 w Dąbrowie k. Wielunia), bratem Stanisława Bełzy (ur. w 1849, zm. w 1929, adwokata, pisarza, podróżnika i działacza kulturalnego na Śląsku).