Stanisław Bogusławski h. Świnka (ur. 28 grudnia 1804 w Warszawie, zm. 10 czerwca 1870 tamże) – polski dziennikarz, aktor i komediopisarz; syn Wojciecha Bogusławskiego i aktorki Konstancji Pięknowskiej, ojciec Władysława.

Do 1827 roku nosił nazwisko matki. Uczył się u pijarów, następnie w 1820 wstąpił do pułku grenadierów, osiągnąwszy stopień podporucznika (1827). Debiutował w 1829. Uczestnik powstania listopadowego, po którym pracował jako aktor i komediopisarz współpracując do 1860 ze sceną warszawską. Od 1829 pisał do "Kuriera Warszawskiego", w latach 1867-1868 był jego redaktorem. Autor komedii, m.in. "Urojenie" (1829), "Krewni" (1840), "Lwy i lwice" (1846), "Komedie oryginalne" (t. 1-4, wyd. 1846, 1854, 1860, 1866), "Złoty młodzieniec" (1867) oraz libretta do opery Stanisława Moniuszki "Flis".
W 1834 ożenił się z tancerką Katarzyną Fröhlich. Pochowany na Powązkach.