PAWEŁ HERTZ (ur. 29 X 1918 w Warszawie, zm. 13 V 2001 w Warszawie), syn Michała Hertza, inżyniera chemika, i Pauliny z domu Turower. Uczęszczał do Gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie. Debiutował w 1934 wierszem „Popiół” w „Wiadomościach Literackich” (nr 29). W l. 1935–1937 podróżował po Austrii i Włoszech. Od końca 1937 przebywał w Paryżu gdzie słuchał wykładów Écoles des Hautes Études Internationales. W lipcu 1939 powrócił do kraju. Po wybuchu II wojny światowej dotarł do Lwowa, skąd podjął próbę przedostania się na teren ówczesnej Litwy, a gdy się to nie udało powrócił do Lwowa zajętego przez ZSRR. Aresztowany w styczniu 1940 i skazany na osiem lat pobytu w obozie, został przewieziony przez więzienia przesyłkowe w Chersoniu i Dniepropietrowsku do obozu w Iwdielu w okręgu świerdłowskim na Syberii. Po amnestii (w wyniku układu między rządem RP a władzami radzieckimi) rozpoczął wiosną 1942 na zlecenie delegatury Ambasady RP organizowanie szkół polskich na terenie Kirgizji, a następnie został mianowany przedstawicielem ambasady na rejon Frunze. Po zerwaniu stosunków dyplomatycznych między rządem RP a władzami radzieckimi był krótko aresztowany. Po zwolnieniu wyjechał do Samarkandy, gdzie przebywał do jesieni 1944, pracując jako bibliotekarz Samarkandzkiego Muzeum Okręgowego oraz jako bibliograf w Bibliotece im. A. Puszkina. Powróciwszy do Polski w grudniu 1944 zamieszkał w Łodzi. Był kierownikiem literackim Teatru Domu Żołnierza (później Teatru Kameralnego), należał do zespołu redakcyjnego tygodnika „Kuźnica” (1945–1949).W 1949 przeniósł się do Warszawy, gdzie do 1952 był kierownikiem redakcji klasycznej literatury rosyjskiej w Państwowym Instytucie Wydawniczym (PIW). Opracował wielotomowe edycje dzieł I. Turgieniewa, L. Tołstoja, F. Dostojewskiego. W l. 1954–1959 należał do komitetu redakcyjnego „Słownika języka polskiego”. W l. 1955–1978 był członkiem komitetu redakcyjnego „Rocznika Literackiego”. Był jednym z inicjatorów oraz członkiem zespołu, który podjął w 1957 wydawanie miesięcznika „Europa”; po zawieszeniu pisma przed ukazaniem się pierwszego numeru wystąpił z PZPR. W marcu 1964 był sygnatariuszem Listu 34 pisarzy i uczonych w obronie wolności słowa. W 1969 został członkiem zarządu Polskiego PEN Clubu. W l. 1975–1978 był wiceprezesem, a od grudnia 1980 członkiem zarządu Związku Literatów Polskich. W. l. 1979–1982 współredagował „Rocznik Literacki”. W 1978 został członkiem rady redakcyjnej pisma „Res Publica” (następnie „Nowa Res Publica”). W 1990 był członkiem redakcji tygodnika „Solidarność”. Należał do Rady Duszpasterstwa Środowisk Twórczych. Członek Rady do Spraw Stosunków Polsko-Żydowskich przy prezydencie RP (1991–1995), członek korespondent Institut für die Wissenschaften vom Menschen w Wiedniu.