Polski filozof i historyk idei, wykładowca akademicki, publicysta.

Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie. Ukończył w 1972 studia na Wydziale Socjologii i Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. Uzyskał następnie stopnie naukowe doktora i doktora habilitowanego. W 1999 otrzymał tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych.

W latach 70. pracował w Polskiej Akademii Nauk. Później zawodowo związany z Instytutem Stosowanych Nauk Społecznych UW, gdzie doszedł do stanowiska profesora zwyczajnego[2]. Na tej uczelni w latach 1996–2002 pełnił funkcję dziekana Wydziału Stosowanych Nauk Społecznych i Resocjalizacji[1]. Był także wykładowcą m.in. w Zakładzie Dziennikarstwa na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie[2].

Brał udział w wydarzeniach marcowych w 1968, był przez kilka miesięcy więziony. W 1978 założył i objął funkcję redaktora naczelnego opozycyjnego pisma "Res Publica". W 1975 sygnował List 59, który stanowił protest przeciwko zmianom w Konstytucji PRL. Współpracował z Polskim Porozumieniem Niepodległościowym, wykładał w ramach Uniwersytetu Latającego. Publikował m.in. w "Kulturze". Na początku lat 80. był doradcą Regionu Mazowsze "Solidarności". Później pisał dla drugiego obiegu. Był członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie i uczestnikiem obrad Okrągłego Stołu (zespołu ds. reform politycznych i podzespołu ds. środków masowego przekazu).

W okresie wyborów prezydenckich w 1990 był członkiem komitetu wyborczego Tadeusza Mazowieckiego[1]. Poza pracą naukową w III RP zajął się aktywną działalnością publicystyczną m.in. jako redaktor naczelny pisma "Res Publica Nowa". W 2000 został felietonistą "Tygodnika Powszechnego".

Jest członkiem Collegium Invisibile. Został też przewodniczącym rady Fundacji im. Stefana Batorego.

W 2011 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.