Kazimierz Brodziński pseud. i krypt.: B., B..., I., K. B., K. B......, K. B. Sierżant Artylerii, K. Br., K. Br. Por. Ar., K. Brodz., K. Uwaga, K. z Kr., Kazimierz Br., Kazimierz z Królówki, (ur. 8 marca 1791 w Królówce koło Bochni, zm. 10 października 1835 w Dreźnie) – polski poeta epoki sentymentalizmu, historyk, teoretyk i krytyk literacki, tłumacz, publicysta i myśliciel chrześcijański, powszechnie uważany za najwybitniejszego twórcę preromantyzmu w Polsce [1][2] .
Już we wczesnym stadium swojej twórczości Kazimierz Brodziński, "dusza prawdziwie anielska" [3] i autor licznych sielanek, zdradzał zamiłowanie do wiejskiej prostoty, optymizmu i życia pasterskiego. Apoteoza ta wkrótce poddana została jednak bolesnej próbie: doświadczenie ludzkiego okrucieństwa podczas wojny najezdniczej w latach 1809−1813, wywołało u Brodzińskiego głębokie przerażenie śmiercią, bestialstwem oraz cierpieniem moralnym i fizycznym, które z czasem rzuciło poetę w objęcia wiary chrześcijańskiej. Jego dojrzałą poezję zdominował wyraźny kult wartości ewangelicznych, a przy tym: uczuć rodzinnych, małżeństwa i miłości braterskiej, gościnności, przyjaźni i ufności w Bożą opatrzność. Wiara w Zmartwychwstanie stanowić miała podstawę walki z rozpaczą, a jej formą miał być powrót do słowiańskiej "krainy łagodności". Na tej bazie powstały również filozoficzne teorie autora wokół moralnego sensu idylli oraz klasycystycznej elegii.
Pojawienie się Kazimierza Brodzińskiego na arenie literackiej przełomu XVIII i XIX wieku już za czasów świetności Adama Mickiewicza uznane zostało za fenomen w historii literatury polskiej