Urodzony w roku 1860 w rodzinie chłopa-analfabety Jan Kasprowicz uczył się w pruskich gimnazjach w Inowrocławiu, Poznaniu, Opolu i Raciborzu, biorąc również udział w konspiracyjnych pracach samokształceniowo-patriotycznych. Po ukończeniu studiów przeniósł się do Lwowa, gdzie został redaktorem w miejscowej gazecie. Publikował na łamach "Kuriera Lwowskiego", gdzie pisał artykuły literackie, polityczne o oraz sprawozdania sądowe. W 1909 objął specjalnie dla niego utworzoną katedrę komparatystyki literackiej. W czasie pierwszej wojny światowej związał się z endecją. W latach 1921-1922 był rektorem Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie. Od 1924 przebywał stale na Harendzie w Poroninie, gdzie został do końca życia.
Jako pisarz debiutował utworami, które związane były jeszcze z naturalistycznym nurtem.Rok 1891 określa się mianem modernistycznego przełomu jego twórczości. Charakterystyczny dla tego okresu jest cykl "Krzak dzikiej róży" (1898) i zbiory hymnów: "Ginącemu światu" (1902), "Salve Regina" (1902). W etapie późniejszym pojawia się sygnalizujący zwrot ku franciszkanizmowi tom wierszy, który zatytułował "Księga ubogich" (1916). Kasprowicz trudnił się również tłumaczeniem dzieł Ajschylosa, Eurypidesa oraz Szekspira.

Źródło grafiki: wikipedia.pl