Poza tym, że jest o wynik jej zmagań ostatnich dwóch lat z życiopisaniem własnym i Edwarda Stachury. Składa się na nią - Powodzianka, Poczekalnia W, Przystań nad Odrą - czyta się ją z wielkim zaciekawieniem, a najważniejsze, że każdy znajdzie w niej coś dla siebie.

Wspaniały zbiór opowiadań o miłości i śmierci, których akcja dzieje się w scenerii wrocławskiej. Jak wcześniej wspomniałam, została podzielona na części, pierwszą część tej małej trylogii stanowi "Powodzianka". Jest to książka niezwykła. Niestandardowość ,,Powodzianki” jest dużym plusem: podczas lektury czytelnik musi się w nią zaangażować, czytać aktywnie. Muszę powiedzieć, że udało się autorce stworzyć dzieło hybrydyczne, jednak na wskroś oryginalne i przedstawiające wciąż żywy temat powodzi tysiąclecia w zupełnie nowym świetle.

W części drugiej świat fantastyczny miesza się z realistycznym, patos z humorem, a wrocławski klimat z włoską kuchnią. "Poczekalnia W", bo o niej mowa, jest dość mocno osadzona w klimacie Wrocławia. Historia niezwykle złożona, a przez to staje się nieprzewidywalna. Wzbudza niesamowite refleksje o życiu, motywuje do myślenia nad jego sensem i nad sensem tego, czego od zawsze szukamy.

Trzecia część tej niesamowitej wrocławskiej trylogii stanowi "Przystań nad Odrą" stała się jakoby dopełnieniem pozostałych dwóch. Akcja jej toczy się oczywiście również we Wrocławiu, usnuta jest wokół utworu Stachury "Anatema na śmierć" , a filozofia Stachury przełożona została tu przez Barbarę Rejek na świat iście bajkowy.

Śmiało mogę stwierdzić, że na stronach "Wrocławskiej tancbudy" czytelnicy odnajdą w sobie "całą jaskrawość", czyli poczucie, że życie jest piękne nie tylko, gdy sytuacje nasze są różowe. Szczerze polecam.