Numer poświęcony Adrzejowi Wajdzie

 

O Andrzeju Wajdzie piszą: Adam Michnik, Agnieszka Holland, Roman Polański, Volker Schlöndorff, Henryk Woźniakowski, Jacek Bromski, Tomasz Fiałkowski, Maria Iwaszkiewicz

Andrzej Wajda „Sztuka obrazu” (osobiste komentarze do filmów)

Stanisław Barańczak / Andrzej Wajda „Korespondencja”

 

Ponadto w numerze m.in.: 

Adam Zagajewski „Gdyby mnie ktoś zapytał”

Giorgio Bassani „Tablica na via Mazzini”

Jarosław Iwaszkiewicz „Aleksy, czyli rozmowy o Karolu Szymanowskim”

Roberto Salvadori o Andrew Carnegim i o Lucianie Freudzie

Ewa Zarzycka-Bérard o Janie Zachwatowiczu

Marek Karpiński o I wojnie światowej

Piotr Skubiszewski o Janie Białotosckim

Wiersze: John Burnside, Paul Celan, Regina Derieva, Bogdan Jaremin, Michał Książek, Marcin Niewirowicz, Marcin Sabiniewicz, Tomas Venclova

więcej: http://zeszytyliterackie.com/zeszyty-literackie-nr-136.html

JAROSŁAW IWASZKIEWICZ / ANDRZEJ WAJDA

Korespondencja

"Wziąłem się do czytania "Panien z Wilka". Bardzo to miłe zajęcie, kiedy marzy się o filmie, nie myśląc jeszcze o tym, że wszystkie te wspaniałe obrazy, ulotne uczucia będą musiały ubrać się w realne kształty aktorów, krajobrazu, przedmiotów. Tak, materializacja uczuć to mój zawód, ale marzyć mogę, zwłaszcza tak daleko i pod tym błękitnym niebem, zupełnie bezinteresownie. Umarzyłem więc sobie piękny film".

ANDRZEJ WAJDA do JAROSŁAWA IWASZKIEWICZA

 

"Listy Jarosława Iwaszkiewicza i Andrzeja Wajdy — od czasu filmowej adaptacji "Brzeziny" do "Panien z Wilka" i planów teatralnej realizacji "Nocy czerwcowej" — są prawdziwą niespodzianką. Jest to rozmowa dwóch bliskich sobie artystów — niespożytych, poszukujących, żyjących w biegu".

TADEUSZ SOBOLEWSKI

KSIĘGA PRZYJACIÓŁ. DLA BARBARY TORUŃCZYK

W tomie m.in. szkic Andrzeja Wajdy i Krystyny Zachwatowicz „Józef Czapski na wystawie Bacona"

„Zeszyty Literackie" nr 132

W numerze m.in. korespondencja Andrzeja Wajdy z Józefem Czapskim oraz wspomnienie Andrzeja Wajdy o Andrzeju Wróblewskim

ANDRZEJ WAJDA „Sztuka obrazu"

"Film „Popiół i diament" przyszedł już do mnie z mojego wyboru...

Myślę, że reżyser filmowy powinien pilnie obserwować i słuchać tego, co się dzieje dokoła.

Jedną z najtrudniejszych scen tego filmu była śmierć Szczuki, już nie mówiąc o tym, że ja, starając się pokazać tego sekretarza tak, aby widownia mogła go przyjąć jako komunistę, dodałem, że był w Hiszpanii, a do Hiszpanii w 1936 roku pojechali ludzie, którzy oddawali swoje życie za słuszną sprawę wolności. I wprowadziłem tę scenę, żeby dać do zrozumienia widowni, że ten człowiek nie robi kariery, tylko jest bezinteresowny, wierzy w to, co mówi. Podjąłem decyzję, że umieszczę tę scenę, kiedy kończy się stary rok i zaczyna nowy, coś będzie przed nami, nie wiemy jeszcze co. A po drugie, co jest bardzo ważne, to, że Zbyszek Cybulski, czyli Maciek Chełmicki, wykonuje wyrok pod presją, musi to zrobić koniecznie, bo taki jest rozkaz armii, która ciągle nie pogodziła się z sytuacją. No i w końcu najważniejszy moment, kiedy sekretarz pada jemu w objęcia, bo od tego strzału przechyla się i Cybulski go obejmuje. Na tym polegał nowy styl, nowy sposób grania aktorów, że to się wszystko przenosiło na sytuację ciała. Ciało wyrażało uczucia, a nie słowa, i ta sytuacja, kiedy Maciek go obejmuje, choć nie chce, przecież go zabił przed chwilą, ale tamten pada w jego objęcia, mówi, że długo jeszcze będą między tymi dwoma stronami niekończące się porachunki..."

ANDRZEJ WAJDA

 (Całość w „Zeszytach Literackich" nr 136)

ADAM MICHNIK o Andrzeju Wajdzie

"Andrzej Wajda tworzył kanon polskiego odczuwania historii, nostalgii za wolną Polską, pamięci kampanii wrześniowej, patriotyzmu ułańskiej szarży i ułańskiej lancy.

Był to zarazem patriotyzm pochodzący z ducha Żeromskiego, patriotyzm gorzkiego heroizmu, pełen odwagi nazywania i rozrywania błon podłości na polskich ranach, ale przecież zawsze wypowiadany ku pokrzepieniu serc — serc narodu, który ożył w zniewoleniu i poniżeniu..."

ADAM MICHNIK

 

(Całość w „Zeszytach Literackich" nr 136)

» czytaj fragmenty online