Roman Dmowski to najwybitniejsza postać polskiego życia politycznego XX wieku. Trudno przecenić jego zasługi dla odzyskania przez Polskę niepodległości w 1918 roku. Potrafił być także skutecznym dyplomatą, broniąc spraw polskich na paryskiej konferencji pokojowej. To między innymi jego podpis widnieje pod tekstem traktatu wersalskiego.
To on ukształtował polski, nowoczesny sposób myślenia o polityce w opozycji do tradycji powstańczej. Przeszczepił na grunt polski chłodny, racjonalny, brytyjski sposób uprawiania polityki. Rozumiał politykę jako grę interesów i przejaw dojrzałości narodu, a nie romantyczną i emocjonalną eksplozję ducha narodu. Podzielił kraj na tych, co są z nim, i tych przeciw niemu, jednocześnie dopełnił duszę Polaków racjonalizmem.

W odrodzonej Polsce przegrał rywalizację o władzę z Józefem Piłsudskim, co sprawia, że międzywojenna niepodległość dzisiaj kojarzy się raczej z tym ostatnim. Opinie o Dmowskim są spolaryzowane: jedni go wielbią, przypominając jego zasługi, inni nienawidzą, przypominając różne mniej chwalebne sprawy. Biografia autorstwa profesora Krzysztofa Kawalca pomaga odpowiedzieć na pytanie, kim był człowiek, który budził i budzi tak silne emocje i kontrowersje.