Ćwierkam, tfu, mówię, co mi ślina na język przyniesie. Choć co może przynieść? Co najmniej posmak czekoladki, bo tak właśnie smakuje książka autorstwa Małgosi Urszuli Laski, „Wszyscy jesteśmy potrzebni”. Smakuje wybornie. I nie jest to ani kot w worku, ani wróbel w marnej garści złapany dla frajdy samego łapania. Ta książka to perełka tak mała, jak igła w stogu siana. To niebywała przygoda zwierząt leśnych, a raczej ich mieszanki, którzy budzą się z zimowego snu i co widzą? Oto ich dom przestał być domem. Wokoło wszystko wycięte przez ludzi, pustka i zniszczenie. To gdzie w takim razie jest ich dom? Kto go zabrał? A może przeniósł, tylko gdzie? Pewnie tam, gdzie pieprz rośnie – tylko, gdzie to jest? Gdzie go szukać? W jakim kierunku iść? Wniosek - najlepiej chyba przejść przez tory kolejowe, potem ulicę, a potem pytać i rozglądać się. Przecież trzeba założyć nowy dom, coś jeść, znieść jajka... A tu nie ma warunków. Oj, oj – jeż, borsuk, wróbel, żaba, puchacz i sroka – i pewnie i inni by się załapali, ale tych właśnie o jednym czasie obudziła wiosna, dlatego też taką bandą postanowili wyruszyć. Razem, bok przy boku, albo futerko przy piórku. Jednak ta ich droga okazuje się być naszpikowana niebezpieczeństwami, a jest ich tyle, co igieł na jeżu. I nie jestem sroka kłamczucha, oj nie, choć klejnociki i błyskotki bardzo mi się podobają, to jednak ani nie kłamię, ani nie kradnę. Wypraszam to sobie, ale – nadmienię – mądry ze mnie ptak.

Tory, szeroka ulica i kilka pasów do przejścia i strach nie tyle o własne, ile życie przyjaciół.

Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. Nie ma co myśleć, ani gapić się, jak wół na malowane wrota. Na psa urok, gdy beznadzieja otępia i hamuje. Trzeba przełamać strach i do przodu. Do nowego domu – koniecznie.

Jedne czuły wiatr w piórkach, inne na futerku, dlatego nie oglądając się na nikogo szybko parły przed siebie. Każdy swoim tempem, ale razem, wszyscy.

Koń by się uśmiał – pomyślisz. Wyobraź sobie takie grono spacerujące przez twoje ruchliwe miasto. Jedno lata, drugie skacze, trzecie tupta z jabłkiem na grzbiecie, albo macha rudą kitką, jak strojna dama wachlarzem. Można popłakać się, jak bóbr – tfu, poryczeć ze śmiechu. Można, czy to nie zakrawa naprawdę? Tak może być i jest – stąd przypadki pojawiania się dzikich zwierząt w miastach. Szukają pożywienia, ciepła, miejsca do spania i przetrwania.

W powieści do lasu wkroczył człowiek, a wraz z nim maszyny i ciężki sprzęt. Wycinka lasu zmusiła zwierzęta do szukania innych domów. Wylesianie nie służy przecież stawianiu karmików – to wiedzą nawet zwierzęta. Będzie budowana albo autostrada, albo bloki rozrastających się ciągle miast, albo inna budowla cywilizacyjna. Można płakać, jak bóbr, bo co nieuchronne i tak nadejdzie. Człowiek, plany, technologie i egoizm. Tak! Wszystko to sprawia, że zwierzęta giną – i te małe i te duże. I ślimaczek i robaczek i pędraczek... Sowa i żabka...

„Wszyscy jesteśmy potrzebni” Małgorzaty Urszuli Laski to bajka o dwóch motywach. Są tu bezdomne zwierzęta, które wyruszają na poszukiwanie nowego lokum dobrego do zamieszkania i założenia rodziny. Wokoło wiosna, roztopy, pojawiają się zasadzki i trudne życie. Lecz jest i delikatnie nakreślone tło. Człowiek współczesny i to nie głupi, jak gęś. To mądry, wykształcony inżynier swego fachu. Znawca potrzeb, cywilizacji, urbanistyki i potrzeb. W oczach zwierząt to szkodnik i wróg, jednak nie rywal do walki. Ale przecież „Wszyscy jesteśmy potrzebni”, nieprawdaż? Tak jest ten świat zbudowany i tak też napisana jest ta książka.

To powieść dla małych i dużych zwierzątek – tfu, ludzi. Dla chorych i zdrowych. Dla siedzących i latających (nie dosłownie). Dla szczerbatych i dziobatych. Dla każdego, przez cztery pory roku o każdej porze dnia i nocy. Czytasz z przyjemnością, co jest lepsze niż lek za złe samopoczucie, czy problemy z bólem ciała.

Małgosia Urszula Laska zaprasza nas w podróż naszpikowaną emocjami, wesołymi rozmowami i … zgodą. To przezabawna książka, która rozbawi każdego. Jedyne co nastręcza trudność, drogi czytelniku, to latanie, skakanie, pływanie, czy tuptanie na malutkich łapkach. Wszystko naraz. I jak tu dać radę? Jak ze swoją marną kondycją mieć dobre tempo i nie zostać w tyle? I w ogóle wstyd być wolniejszym od jeża...

Bardzo mądra, ciekawa i pasjonująca książka. Zmusza do rozmów, do zadumy i do wewnętrznego zamyślenia. A co najważniejsze, można ją pokolorować.