To wszystko sprawia, że jest jej znacznie trudniej niż większości z nas, pogodzić się ze schematem życia, jakie narzuca jej społeczeństwo, w jakim żyje. Pragnąc czegoś wyjątkowego - miłości doskonałej, niezmiennej, dającej nieustające poczucie szczęścia i wolności zarazem, przeżywa chwile smutku, rozczarowania, a niekiedy nawet głębokiego załamania psychicznego. Mimo lęku, przed kolejną porażką, za każdym razem zaczyna wszystko od nowa. Stara się nie zrażać, zapomnieć, że kiedykolwiek została zraniona. Czasami, nie ma siły, ucieka, odpycha do siebie osoby, które nie dając jej niczego w zamian, zabierają jej cenne sekundy życia.

Anastazja, tak bardzo kocha życie, że trudno za nią nadążyć. Trudno sprostać jej wymaganiom. Jej ciekawość świata jest nieograniczona. Jednocześnie wrażliwość i nostalgiczne skłonności, skłaniają ją do wielu przemyśleń na temat ludzi, motywów ich postępowania i celów, jakimi kierują się w swoim życiu.

Mimo tak olbrzymiej potrzeby miłości, Anastazja, nie chce dać się uwięzić w szklanej kuli schematów i zachowań, jakich oczekuje od niej społeczeństwo. Nie chce, aby w jej związek wkradła się w końcu bezbarwna codzienność, której nienawidzi. To by ją zniewoliło. Skazało na powolną śmierć. Czy taka osoba, jak ona, może kiedykolwiek zaznać szczęścia przy boku drugiej osoby? Czy jest ktoś, kto może sprawić, że przy nim będzie chciała się zatrzymać? Jeśli zwiąże się z kimś z rozsądku, czy będzie umiała cieszyć się życiem? Czy jej walka o to, co wielu z nas wydaje się złudzeniem, jest pozbawiona sensu?

Anastazja stoi przed wiecznymi dylematami ludzi skomplikowanych, których los nie jest łatwy, choć dla postronnego obserwatora - na pewno, interesujący.

Chociaż może trudno w to uwierzyć na pierwszy rzut oka, ale ta książka jest, w pewnym sensie obrazem wielu z nas. Obrazem naszych myśli, dylematów, czy też obaw. Nie zawsze dopuszczamy je do głosu. Często od nich uciekamy, bojąc się samotności, czy też życia w ciągłej niepewności, czy uda nam się odnaleźć swoje prawdziwe szczęście. Pytanie, czy jak byśmy go nie odnaleźli, gdyby zabrakło nam czasu, to czy i tak, nie byłoby warto?

Anastazja, jako osoba świadoma ulotności życia, mimo strachu, jaki w sobie ma, zazwyczaj wybierała inną drogę. Drogę barwną, pełną ekscytujących doświadczeń, ale za to obfitującą w niepewność. Drogę, którą przez większą część swojego życia podążała sama. Zobacz do czego ją to doprowadziło. Zobacz, czy mimo tego, co w życiu przeszła, odnalazła to, co pozwoliło jej poczuć się w pełni szczęśliwą.