To twory na tyle męczące, że zapragnęła się ich pozbyć, a cały chaos i gonitwę myśli, które wypełniają jej umysł, przelała na papier w formie poezji. To wiersze różnorodne, mówiące o próbie ucieczki, o wewnętrznej walce, którą toczy sama ze sobą, bo przecież Anioły Urojeń zagościły na dobre w jej umyśle i stały się jej integralną częścią. Każdy wers, każda strofa, każda zwrotka i każdy wiersz przesycone są masą emocji, czasem złości, czasem smutku, niekiedy bezradności, ale walka wciąż się toczy. Nie zniechęca się do tego.

Jednak czy aby na pewno autorka chciałaby pozbyć się swoich Aniołów Urojeń? Czy my sami powinniśmy do tego dążyć? Ten niezwykły chaos może przecież przerodzić się w przestrzeń twórczą i mobilizację do działania. To właśnie dzięki zajrzeniu w głąb siebie, pozwoleniu sobie na wędrówkę do najdalszych zakamarków własnego umysłu, mamy możliwość odkrycia czegoś nowego.

Zatem warto się wybrać do świata myśli i idąc w ślady Adriany Drozd ujarzmić swoje Anioły, a najlepiej zrobić to, dając się ponieść prosto w świat poezji.