Przepis na poezję

Ze zmieniających się wyrazów

twarzy smutnego faceta, który wierzy,

że jego model Tu-154 wygra

w konkursie modeli latających

do czasu,

                 (właśnie udziela wywiadu)

ze „specyficznych kategorii” wyjętych z ust

dziennikarza, z wyrazu tych ust,

oczu, czoła, grdyki,

z układu zmarszczek na garniturze

i melancholii krawata,

                (właśnie przeprowadza wywiad)

z donicy wypełnionej papierosowym

popiołem, gruzem, pampersami przodków,

kot się w niej tarza w pełnym słońcu,

wydrapując z dna korzeń nieznanej rośliny,

                     (właśnie najeżdża na to kamera)

robić poezję

Przepis na dobre życie*

Nie żyć w ogóle

– bo szczegóły ciekawsze,

nie żyć dla idei

– bo jej brak bardziej boli,

nie mieć jednego pana

– służenie nie wiadomo komu

to ślepy zaułek.

No i jeszcze,

nie przesadzać z miłością

– podobno świat ma ją w nadmiarze.

Czy jeszcze o czymś zapomniałem,

pyta zdrowy rozsądek –

o bracie bliźniaku osadzonym w zakładzie.

* na prośbę pani z biblioteki we Wrocławiu