W najgorszej sytuacji są kandydaci na rodziców adopcyjnych. Ci, w oczekiwaniu na dzieci, znoszą przeciwności z pokorą i uległością. Wiedzą, że każdy bunt może się skończyć dyskwalifikacją lub przesunięciem na szary koniec kolejki. Są przekonani o całkowitej zależności i podporządkowaniu swojemu ośrodkowi adopcyjnemu. Dlatego nie dochodzą swoich praw w instytucjach nadzorujących. I pewnie mają rację, bo te nierzadko są ściśle powiązane ze sobą, przez wieloletnią współpracę i kontakty personalno – towarzyskie.

Ośrodek w Otwocku podjął nierówną walkę o swoją reaktywację i podpisanie umowy na prowadzenie procedur adopcyjnych. Chodził od jednej instytucji do drugiej i dziesiątej. Rozpoczął ogólnopolską kampanię przeciwko likwidacji ośrodków adopcyjnych.

Ale o tym i innych problemach związanych z polską rzeczywistością wsparcia dzieci i ich rodzin, to już przy innej okazji.