• Sprzyjają temu następujące czynniki:

- Powszechne przekonanie o tym, że rodzina ma prawo do prywatności; 
-  Długi czas przebywania dziecka w rodzinie (powielanie dostępnego wzorca);
-  Przymusowe uczestnictwo dzieci w konfliktach rodzinnych (niemożność izolacji);
-  Trudne i kryzysowe sytuacje, przed którymi staje cała rodzina (wiele okazji do narastania frustracji);
-  Niedostępność rodzinnej agresji dla kontroli społecznej;
-  Silne przekonanie jednostek o ich prawie do wywierania na różne sposoby wpływu na swoją rodzinę;
-  Normy kulturowe legitymizujące używanie przemocy w domu („Jak wrócimy do domu, to ci pokażę”).

• 
  
• „Tradycja” przemocy najczęściej przechodzi z pokolenia na pokolenie. „Kto wczoraj był znieważany, bity, zaniedbany, jutro robi to samo". Dzieci dorastające w domach, gdzie stosowana była przemoc, w swoich dojrzałych już związkach, bywają jej sprawcami lub ofiarami. To właśnie rodzina dostarcza podstawowych wzorców agresywnych zachowań. Przekazywane normy i wartości, dopuszczają istnienie przemocy we wzajemnych relacjach. Ważny jest jeszcze jeden czynnik. Dziecko doświadczające agresji i zaniedbań, pozbawione opieki życzliwych dorosłych, uczy się postrzegać świat jako wybitnie zagrażający. Kiedy więc dorasta, próbuje zapanować nad nim, używając siły fizycznej. 
• 
  

Niemal w każdej rodzinie dochodzi czasem do aktów przemocy. Nie dlatego, że rodzice mają sadystyczne zapędy. Zdarza się, że krzyczą na dziecko, są oschli i nadmiernie krytyczni. Czasem powodem jest zmęczenie, napięta atmosfera w domu, pracy, borykają się z różnego rodzaju kłopotami. Gdy nakładają się na to jakiekolwiek trudności związane z dzieckiem, łatwo jest wtedy o utratę cierpliwości.  

• 
  

Na podstawie badań przeprowadzonych w 1998 r. przez M. Sajkowską z Fundacji „Dzieci Niczyje” na populacji szóstoklasistów w jednej z warszawskich dzielnic, stwierdzono:

• 
  
• Agresja sfrustrowanych dorosłych często wynika z ich poczucia kompletnej bezradności. Warto postawić się wtedy w roli dziecka, co ono wtedy odczuwa, jak przeżywa daną sytuację, co czuje w takich momentach. Przecież nie jest w stanie zrozumieć, że w ten sposób odreagowujemy stresy, które nas dopadają. Odpychane dziecko czuje się niepotrzebne i niekochane. Oczywiście są sytuacje, w których powiedzenie „nie” ma swoje usprawiedliwienie. Jednak niech będzie to asertywne wyrażenie swojej opinii w danej sprawie. Jeśli jednak dziecko będzie tylko odbierać tego rodzaju negatywne komunikaty, ma prawo poczuć się nieszczęśliwe. 
• 
  
• W trudnych sytuacjach warto się zatrzymać, wyciszyć, poradzić się przyjaciela. Efekty przynosi również rozmowa z dzieckiem. Wyraźne informowanie, że nie z jego powodu zaistniała nerwowa sytuacja. Jeśli zauważymy, że nawykowo reagujemy agresją (tą słowną i tą czynną) na trudne sytuacje, i nie bardzo sobie z tym radzimy, poszukajmy pomocy. Znajdziemy ją u psychologów prowadzących pracę terapeutyczną, edukacyjną i wspierającą. Można w ten sposób nauczyć się alternatywnych form radzenia sobie z problemami. Nauczymy się ich przezwyciężać. Łatwiej będzie ze spokojem wprowadzać nowe zasady i obyczaje w domu. Aby wyeliminować agresję w rodzinie, watro rozmawiać z dziećmi i spędzać z nimi jak najwięcej czasu.

Polecona książka 

http://www.psychoskok.pl/produkt/odzyskane-szczescie

• „Pochodzenie z rodziny dysfunkcyjnej nie przekreśla szans na normalne, dobre i szczęśliwe życie”, tak swojej książce „Odzyskane szczęście. Wolność od bagażu z dzieciństwa” pisze Wojciech Gębura. Tak wiele osób nie umie sobie poradzić z przykrym doświadczeniem z dzieciństwa. Jak można pomóc tym osobom uwierzyć, że mogą żyć inaczej. Pokazać drogę do celu, jakim jest dobre, wartościowe i szczęśliwe życie, w zgodzie z samym sobą? Tego właśnie podjął się autor. Omówił, jak wyrwać się z pułapki patologii. Jak wyjść z zaszczepionego nieprawidłowego modelu, by móc bez obawy stanąć na drodze do wymarzonego życia. Wierzy, że dzięki niej będziemy mogli bardziej uwierzyć w siebie. Zapragniemy więcej, nie będziemy bali się podejmować właściwych decyzji i pójdziemy własną drogą do szczęścia. 

  „Pamiętaj, że najistotniejsze nie jest to, skąd pochodzisz, ale dokąd zmierzasz”.