Czy tytułowe „Złoto Wrocławia” istnieje – gdzie zostało ukryte i jakie są losy ludzi związanych z tą tajemnicą. Jak wyglądał Wrocław, a dokładniej Festung Breslau w ostatnich dniach wojny i po.

Poznajemy klika hipotetycznych miejsc, gdzie to złoto ponoć jest ukryte, jednak to nie złoto jest ważne w książce ale krew na rękach tych, którzy je ukryli, a potem szukali. Tytułowe złoto staje się być pretekstem do zaprezentowania, jak destrukcyjnie chciwość i żądza złota wpływa na ludzkie życie, bez względu na to, w jakich okolicznościach przyjdzie im żyć.

Ciekawie skrojona intryga, krwiści bohaterowie, podwójna zagadka i zgrabne, otwarte zakończenie - to niesie ze sobą duży ładunek emocji do historii miasta, tragicznej w momentach przełomowych. Część czytelników przypomni sobie, a młodzi dowiedzą się jak to było „w tych czasach”.

Polecam wszystkim - trudno się oderwać.

Książka jest solidnie napisana. Panuje w niej naprawdę ciekawy klimat i do tej pory za Chiny nie ma mam pojęcia jakimi środkami autor go wypracował. Niby wiem, że akcja powieści dzieje się we współczesności, a mimo to cały czas miałem poczucie jakiejś staroświeckości, zarówno w tym jak i co mówili bohaterowie, jak i w wyglądzie miasteczka czy klimacie jego ulic. Momentami zdawało mi się, że na przykład dwójka sąsiadów mijających się na bazarze przywita się uniesieniem kapelusza, albo że ulicą przemknie dorożka zaprzęgnięta w konie. Co oczywiście nie jest możliwe, bo mamy rok 1999, ale Caladon wydaje się jakby wyjęty z powieści Karola Dickensa – wszystko wydaje się lekko baśniowe. Dodatkowo w powieść wplecione są elementy staroperskiej legendy o Arymanie i Ormuzdzie, które jeszcze bardziej podkręcają i tak już tajemniczy klimat.

więcej na stronie http://www.recenzja-ksiazki.pl/tomasz-szulzycki-insygnia-nocy-recenzja