Spotkanie otworzy dyskusja na temat antologii poezji szwajcarskiej „Poszerzenie źrenic” (wybór i redakcja: Werner Morlang i Ryszard Wojnakowski Wyd. Atut, Wrocław 2013).

Antologia „Poszerzenie źrenic” to pierwsza tak obszerna próba przedstawienia w Polsce niemieckojęzycznej poezji współczesnej Szwajcarii. Zamiarem twórców antologii było ukazanie wyboru możliwie jak najbardziej reprezentatywnego, a nie jest to zadanie łatwe, zważywszy choćby na rozpiętość czasową – daty urodzin najstarszego i najmłodszego autora dzieli niemal osiemdziesiąt lat. Stąd też obecność różnorodnych stylów i poetyk, od liryki „tradycyjnej” po lakoniczne utwory nawiązujące do minimalizmu czy poezję konkretną. Zbiór uwzględnia m.in. wiersze Maxa Frischa, Friedricha Dürrenmatta i Adelheid Duvanel, którzy pisywali poezję tylko „od święta”. Są tu jednak także wiersze Meret Oppenheim i Dietera Rotha, co wiąże się nie tyle z ich reputacją w dziedzinie sztuk plastycznych, ile z oryginalnością ich tekstów. Jako punkt wyjścia redaktorom posłużyła jednak antologia Die schönsten Gedichte der Schweiz (Najpiękniejsze wiersze Szwajcarii, Nagel & Kimche, Zürich 2002), wydana przez Petera von Matta i Dirka Vaihingera. Wśród autorów tekstów, by wymienić zaledwie kilka nazwisk, znaleźli się m.in.: Gerhard Meier, Erika Burkart, Jörg Steiner, Peter Bichsel, Hanna Johansen, Niklaus Meienberg, Klaus Merz, Ilma Rakusa, Mariella Mehr, Thomas Hürlimann, Hansjörg Schertenleib, Dragica Rajčić, Armin Senser, Svenja Herrmann, Raphael Urweider, Nora Gomringer i in.


Na spotkaniu będzie można zadawać pytania również gościowi z zagranicy.

Verena Stössinger urodziła się w 1951 w Lucernie. Wykłada na Uniwersytecie w Bazylei w Katedrze Nordystyki, zajmuje się również pisarstwem i publicystyką, jest bardzo aktywna w bazylejskim życiu literackim.

W swojej ostatniej powieści Drzewa nie uciekną (2012) opowiada o bohaterze, który postanawia zmierzyć się ze swoją przeszłością: wyrusza do Obwodu kaliningradzkiego, gdzie się urodził przed wojną, gdzie niemal cała jego rodzina zmarła i skąd w wieku trzynastu lat został deportowany.

O swoim bohaterze mówi: „Drzewa są dla niego ważne. Pamięta, gdzie wtedy rosły i jakie ptaki na nich śpiewały. Drzewa są jednocześnie obrazem: ucieleśniają to, co pozostanie. Żyją dłużej niż ludzie”. 

źródło: http://www.mediateka.biblioteka.wroc.pl