Książka "Seryjni mordercy XX wieku" zawiera krótkie rysy biograficzne potworów, wampirów i zwyrodnialców. Wśród nich znaleźli się: Bogdan Arnold, Kenneth Bianchi i Angelo Buono, David Berkowitz, Ted Bundy, Andriej Czikatiło, Jeffrey Dahmer, Marc Dutroux, Albert Fish, John Gacy, Ed Gein, Fritz Haarmann, Pedro López, Joachim Knychała, Karol Kot, Richard Kuklinski, Peter Kürten, Charles Manson, Zdzisław Marchwicki, Dennis Nilsen, Leszek Pękalski, Richard Ramirez, Albert de Salvo oraz Peter Sutcliffe. Trzeba przyznać, że ich wybór jest interesujący i różnorodny. Mamy zbrodniarzy z różnych krajów, w tym niestety także z Polski. Dla lepszego zobrazowania tych przestępców, biografie uzupełnione zostały ich portretami pamięciowymi lub zdjęciami. Niektórzy z nich wydają się tacy niewinni. Ale pozory mylą... Na potrzeby publikacji Poppek przeprowadziła także wywiad z profesorem Brunonem Hołysem, polskim prawnikiem, specjalizującym się w kryminalistyce, kryminologii, profilaktyce społecznej, suicydologii, wiktymologii i terroryzmie. Można dowiedzieć się z niego, z jakich środowisk wywodzą się seryjni mordercy, jakie pobudki nimi kierują, jakie osoby padają ich ofiarą. Profesor Hołys definiuje seryjne morderstwo jako „kilka zabójstw popełnionych w różnym miejscu i w różnym czasie przez jednego sprawcę”. Jest on trudny do schwytania, gdyż zazwyczaj nie łączy go żaden związek z ofiarami. Trzeba je jednak odróżnić od morderstwa w szale oraz morderstwa masowego. Książka stanowi kompendium wiedzy na temat seryjnych morderców z ubiegłego wieku. Niektórzy mogliby się zastanawiać, jaki jest cel pisania takich książek. Epatowanie złem i przemocą, a może wzbudzanie sensacji? Moim zdaniem ma ona przede wszystkim funkcję dydaktyczną. Poppek nie tylko opisuje zbrodnie popełniane przez owych dewiantów, lecz także przedstawia niepokojące fakty z okresu ich młodości. Celem książki jest także przedstawienie psychicznych mechanizmów, które mogą spowodować dewiacyjne zachowania oraz pokazanie działań służb śledczych, dzięki którym sprawcy zostali schwytani. Autorka uczula także czytelnika na nietypowe zachowania owych z pozoru porządnych obywateli, którzy okazywali się seryjnymi mordercami. Gdyby osoby z ich najbliższego otoczenia zareagowały wcześniej, być może dałoby się uniknąć wielu nieszczęść. Dobrym przykładem jest Ted Bundy, którego portret pamięciowy krążył w mediach. Koledzy byli rozbawieni tym, że był podobny do poszukiwanego seryjnego mordercy. Stroili sobie z niego żarty zamiast zgłosić to na policję. W ich oczach był normalny i nie przyszło im nawet do głowy, że to on stoi za tymi zbrodniami. W tym roku w Polsce wyjdzie na wolność wielu seryjnych morderców, którym zgodnie z amnestią z 1988 roku zamieniono kary śmierci na 25 lat pozbawienia wolności. Rodzi się więc pytanie, czy powinniśmy się obawiać? Polecam tę książkę osobom dorosłym o mocnych nerwach, które zainteresowane są tematyką kryminalną. Można poznać wiele mrocznych ciekawostek z życia zbrodniarzy.