The Man Booker International Prize to literacka nagroda przyznawana w Wielkiej Brytanii autorowi najlepszej książki przetłumaczonej na język angielski. Autor i tłumacz wyróżnionej książki otrzymują 50 tys. funtów do podziału.

Przekładu powieści Bieguni na język angielski dokonała Jennifer Croft. Książka na Wyspach Brytyjskich ukazała się w maju 2017 roku nakładem wydawnictwa Fitzcarraldo Editions, w Australii została wydana przez Text Publishing, a w Stanach Zjednoczonych ukaże się w sierpniu w wydawnictwie Riverhead Books.

W 2007 roku, po ukazaniu się Biegunów w Polsce, Jerzy Jarzębski pisał dla Instytutu Książki:

Bieguni Olgi Tokarczuk niby to są zbiorem dłuższych, krótszych i całkiem króciutkich opowiadań, ale w rzeczywistości stanowią przemyślaną całość, bardzo kunsztownie skonstruowaną. Tematem tych opowieści jest taki sposób ludzkiego istnienia w świecie, który polega na nieustannym podróżowaniu. Podróżnik to ktoś, kto zgadza się na nieciągłość swego odbioru świata, na jego rozpad na wiele niekoniecznie powiązanych logicznie fragmentów. Ta fragmentaryzacja dotyczy zatem również samej konstrukcji opowieści, w której pojawia się wielość fabuł na pozór zupełnie osobnych. Przecież jednak historie te mają pewne cechy wspólne. Dotyczą, po pierwsze: sytuacji utraty, defektu, kalectwa; po drugie: zstępowania w tajniki ludzkiego ciała, technik sporządzania oraz przechowywania anatomicznych preparatów lub wręcz plastynacji zwłok.

Książka ta zagłębia się z jednej strony w historię osobistą autorki, w jej prywatne „jestem”, służące za tytuł dwóch fragmentów z początku i końca zbioru. Z drugiej strony jest dziełem zanurzonym głęboko w historię człowieka i (szczególnie grecką) mitologię, poświęconym namysłowi nad fenomenem życia i śmierci. Zderza się w niej dwie koncepcje czasu: kolista wizja wiecznych nawrotów właściwa mitom i religii oraz wizja progresywna, właściwa ludzkiemu życiu biegnącemu ku tajemnicy i śmierci, w której brak kojącej lęki egzystencjalne wiary w nieustanny ruch wiecznych powtórzeń. Nie ma w tej książce łatwych odpowiedzi na trudne pytania i co krok potykamy się o jakąś niemożliwą do rozwikłania tajemnicę. Zamiast tych odpowiedzi obserwować możemy zastanawiające odbicia i korespondencje pomiędzy różnymi zjawiskami (np. rozmaite wersje „wejścia w labirynt”, utraty, pielgrzymowania, zalewającej świat lub ciało powodzi wody/krwi, wielorakie aspekty problemu obrony godności ciała). To jest owa dostępna nam wersja powtarzalności świata, dająca nikłą nadzieję na to, że jest on sensowny i uporządkowany. Niczego więcej – w postaci logicznej i jednolitej fabuły autorka nam nie daje, dostarcza jedynie swoistych „punktów odniesienia”, jak owo tajemnicze greckie pojęcie Kairos, powracające parokrotnie w różnych historiach składających się na książkę.

Bardzo to mądre dzieło dojrzałej pisarki – może nawet najlepsza z książek, jakie napisała dotychczas Olga Tokarczuk.

za: Instytut Książki