O stylu późnym. Muzyka i literatura pod prąd – Edward W. Said

Czy człowiek z wiekiem staje się mądrzejszy? Czy długowieczny artysta w końcowym stadium pracy twórczej zyskuje wyjątkową zdolność percepcji i wypowiedzi? […] Każdy z nas bez trudu potrafi wymienić artystów, których późne dzieła harmonijnie wieńczą twórczość całego życia. […] Co jednak wtedy, gdy późność nie oznacza pogodzenia z losem i rozstrzygnięcia konfliktów, ale nieprzejednanie, krnąbrność, nierozwiązane sprzeczności?   (fragment)

Książka pokazuje autora Orientalizmu od mniej znanej strony – jako znakomitego znawcę sztuki oraz stylistę. Jego błyskotliwe interpretacje dzieł Beethovena, Manna, Kawafisa, Lampedusy, Geneta, Viscontiego czy Goulda są mocnym argumentem za wszechstronnym rozwojem duchowym i intelektualnym, którego rolę w dzisiejszej kulturze często podaje się w wątpliwość.

W książce O stylu późnym zawiera się też pewien dramatyzm. Śmiertelnie chory Said wiedział, że to prawdopodobnie jego ostatnie dzieło. W pewnym sensie pisał więc o sobie.