Autorka próbuje w tych wszystkich wydarzeniach odnaleźć sens życia. Zmaga się z codziennością, ale nie robi tego z żalem. Wszelkie trudności stara się pokonywać z podniesionym czołem.
Wdzięczność, z jaką wspomina osoby jej przychylne chcące nieść jej pomoc w skrajnych momentach życia. To książka pełna traumatycznych przeżyć, które odcisnęły ogromne piętno na autorkę i ukształtowały jej osobowość. Dzięki nim jednak jest tym, kim jest teraz. Umie docenić małe rzeczy, wie, czym jest szczęście. To daje nadzieję, że, mimo trudności, można osiągnąć bardzo wiele.
Całość pisana językiem niezwykle przystępnym. Nie emanuje współczuciem, więc nie jest to kolejna ckliwa historia, jakich wiele na rynku wydawniczym. Czytelnik znajdzie tutaj jednak odniesienie do współczesnych wydarzeń, jasno określone poglądy. Nie brakuje gorzkich słów w stronę rządzących oraz wołania o atencję, o zauważenie problemów. Ta wypowiedziana przez autorkę prawda niejednych zaboli, gdyż jest cenniejsza niż fikcja literacka.
"Jestem, żyję, istnieję – autobiografia" pokazuje ogromną walkę o samą siebie, o życie w społeczeństwie, o akceptację. Autorka krok po kroku pokonuje własne słabości, aby móc funkcjonować w otoczeniu przyjaznych jej osób. Kacińska daje do zrozumienia, że życie jest trudne dla każdego, nie tylko dla niepełnosprawnego. Sztuką jest sobie z tymi trudnościami poradzić. Szukać wsparcia oraz potrafić prosić o pomoc tylko wtedy, kiedy jej się faktycznie potrzebuje. Inaczej żadne istnienie ludzkie nie ma sensu.

http://www.kulturalnerozmowy.pl/2022/09/recenzja-ksiazki-adrianna-katarzyna.html 

JESTEM, ŻYJĘ, ISTNIEJĘ – MAM PRAWO!

Lubimy sięgać po biografie, czy autobiografie, bo szukamy historii prawdziwych, a nie opowieści wymyślonych przez twórczy umysł pisarza. Prawda, nawet w dziedzinie literatury, wydaje się być cenniejsza niż fikcja. Adrianna Katarzyna Kacińska, autorka autobiografii „Jestem, żyję istnieję”, w prosty, niewyszukany sposób opisuje swoje dwudziestokilkuletnie życie, które jest, jak głosi podtytuł –„Historią kobiety, która przeżyła aborcję”. Zagłębiając się w lekturę, odkrywamy dziewczynę boleśnie doświadczoną przez życie „w cieniu diagnozy” i pełną sprzeczności: silny charakter, a jednocześnie nadwrażliwa; schowana głęboko w sobie, choć przyciągająca do siebie innych.

I nagle, w dniu osiemnastych urodzin, ktoś wyjawia jej skrzętnie skrywaną rodzinną tajemnicę, która niszczy jej dotychczasowe, poukładane życie i wyobrażenie o samej sobie: „Pamiętam, że w pierwszej chwili, kiedy to usłyszałam, oprócz szoku, poczułam, że całe moje życie, to jedno wielkie kłamstwo…”. Jak zakończy się ta historia? Czy można z pasma udręk utkać wdzięczność dla tych, którzy byli ich sprawcami? Zachęcam do lektury autobiografii Adrianny, pełnej, jak to w życiu, nieustannych zwrotów akcji…

To nie jest zwykła książka, to nie jest zwykła fabuła, ani opowieść snuta krok po kroku…

To, co napisała Adrianna Kacińska, to niezwykłe świadectwo jej życia i prawda o niej samej, nieraz bardzo bolesna. To także hołd z niej samej, z jej życia, złożony najbliższym oraz tym, dzięki którym Ada jest tym, kim dzisiaj jest.
Mimo trudnego startu w życiu, mimo bolesnej prawdy o swoich narodzinach i osobie, którą kochała najbardziej, mimo złych doświadczeń, które jej się przytrafiły, nie jest osobą zgorzkniałą i nie odsuwa się od świata. Wręcz przeciwnie. Z jej wyznań wyziera niesamowita pokora wobec otaczającej ją rzeczywistości ale i miłość do świata i ludzi. Ludzi, którzy stanęli na jej drodze i swoją empatią, zaangażowaniem i tym, ze po prostu są, pomogli jej w jej trudnym i skomplikowanym życiu.
Kłopoty zdrowotne, które są efektem trudnego, wręcz bardzo skomplikowanego porodu, kolejne operacje ortopedyczne, kłopoty z niemożliwością nauki, borykanie się z nieprzychylnością ludzi, kolejna choroba o podłożu nerwowym, w którą niewielu chciało wierzyć – to wszystko powoduje, że Ada hartuje się jak stal i wychodzi zwycięsko z tych trudnych życiowych potyczek – a przecież mając tyle za sobą, mogła się załamać, zgorzknieć i odsunąć się od ludzi. Coś, co złamałoby niejednego, dodaje jej sił do życia i dalszej walki o siebie.

Ada to młoda, niewielka wzrostem ale wielka duchem dziewczyna, z ogromnym, jak na swój wiek bagażem doświadczeń, którymi dzieli się z innymi – ze swoimi czytelnikami, pokazując, że niepełnosprawny, to nie stereotyp nieporadnego, cichego, złamanego przez los człowieka. Pokazuje, że z niepełnosprawnością nie tylko można żyć, ale nawet trzeba. Żyć na tyle, na ile można, ciesząc się i dając radość innym. Adzie się udało – miała nie żyć, skazana na śmierć u progu życia. W swojej książce-świadectwie pokazuje, że nie tylko żyje, ale realizuje swoje marzenia. Mimo przerwy w nauce, mimo nieprzychylności niektórych ludzi, skończyła szkołę, zdobyła zawód, realizuje się pisząc książki a także spotkała miłość a wraz z nią wsparcie ukochanego mężczyzny, który nie zważa na jej niepełnosprawność, tylko widzi w niej piękną, mądrą i utalentowaną dziewczynę.

Adrianna Kacińska od urodzenia zmaga się z wieloma problemami, nie tylko tymi zdrowotnymi.
Sama musi walczyć z ograniczeniami jakie narzuca jej MPD (Mózgowe Porażenie Dziecięce), ale poza tym cierpi przez ojca-alkoholika oraz przez to, że dość szybko straciła mamę (nowotwór złośliwy).
Jednak ani ciężkie warunki w domu jak i droga przez mękę… wróć… system szkolny nie dostosowany do potrzeb osób z niepełnosprawnościami, nie złamały dorosłej już teraz kobiety. Ba… wydaje się, że dzięki temu, co ją spotkało, jest silniejsza niż „zwykły” (czyt: zdrowy) człowiek. „Dzięki” chorobie nauczyła się pokonywać przeciwności i walczyć z tym, z czym czasami walczyć się nie da.
Fakt… nie zawsze jest różowo, ale ważne, że zawsze (lub prawie zawsze) jest ktoś kto poprawi humor, pomoże w potrzebie, albo… da pozytywnego kopa na rozpęd.
Czego jeszcze doświadczyła Autorka? To już musicie sprawdzić sami.
Mam nadzieję, że nie poprzestaniecie tylko na sprawdzeniu… spróbujcie się też postawić na miejscu osób z niepełnosprawnościami.
Polecam!

Bohaterka tej wspaniałej, prawdziwej książki w bardzo prosty i jasny sposób przekazuje, że każdy ma prawo żyć i być tak samo ważny jak inni. Ma prawo kochać, spełniać marzenia i zakładać rodzinę.

Dwudziestodwuletnia wówczas wrażliwa młoda kobieta po przejściach opisuje swoje życie, które wcale nie jest beztroskie. Liczne operacje i turnusy rehabilitacyjne to większość jej życia.

Książka uczy, że nie można się poddawać i, że źle chwilę pozwalają poznać kto jest twoim prawdziwym przyjacielem. Jak mawia przysłowie "Prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie".

Nie możemy pozostać na potrzeby innych zwłaszcza osób chorych. Potrzeba więcej ludzi, którymi otacza się Pani Adrianna, a także powinnyśmy więcej mówić o osobach niepełnosprawnych i przy nich być, to nic nie kosztuje.

Wbrew pozorom wszyscy jesteśmy równi i podobni do siebie. Czujemy i myślimy podobnie.
Bardzo polecam absolutnie wszystkim.