Po lekturze Lajftingu Marka Zgaińskiego, z ciekawością sięgnęłam po wiele obiecujący tytuł tegoż autora Morderstwo na Majorce. Przez kilka lat, które dzieli te książki miałam niejednokrotnie okazję oglądania sztuk w Moim Teatrze w Poznaniu autorstwa i reżyserii pisarza. Jego dramaty wskazywały na czułe oko obserwatora i bezlitosne obchodzenie się z ludzkimi słabościami. Niemniej podczas tych seansów teatralnych bawiłam się świetnie. Wartkie dialogi ociekające ironicznym poczuciem humoru w sytuacjach damsko - męskich zapewniały zawsze dobrą zabawę. Jak będzie z powieścią której tytuł obiecuje kryminał. Otóż przekonałam się bardzo szybko. Szybko, bo książka wciąga i uzależnia. A gdy w pociągu współpasażerowie patrzyli na mnie z naganą kiedy śmiałam się na głos przy jej lekturze to wiedziałam, że czas poświęcony na czytanie był dobrze spożytkowany.

Jest tu zabawa gatunkiem, historią, narracją.
Wątki kryminalne pojawiają się znienacka i trzeba zachować czujność, by zauważyć czy ich akcja rozgrywa się w rzeczywistości, czy w wyobraźni jednego z bohaterów.
A główny bohater to mężczyzna po przejściach wmawiający sobie, że nie szuka towarzystwa kobiet. Jak łatwo przewidzieć coś w tej sprawie się wydarzy. Ale zanim to nastąpi Robert wikła się w sytuacje absurdalne, niebezpieczne i śmieszne. Jego perypetie związane z układaniem sobie życia na Majorce, są równie fascynujące co wątek kryminalny.
A może pójść w ślady głównego bohatera i kupić dom na Majorce… Jeśli nie zdecyduję się na kupno domu, to z pewnością pojadę tam skosztować fritos lub tortillę, tę ostatnią według przepisu Fryderyka oczywiście.
Ktoś porównał tę książę do serii o Fryzjerze damskim Mendozy. Zgadzam się z tą opinią całkowicie. Absurdalne sytuacje, czy zachowanie bohaterów wprawiają w konsternację i kiwanie z niedowierzaniem głową. Książka jest nie tylko świetną, inteligentną rozrywką, ale i niecodziennym przewodnikiem, z którego zamierzam skorzystać.

Szukając lektury na wakacje przeglądałam kryminały i tak doszłam do „Morderstwa na Majorce”. Pierwsze skojarzenie to trup w hotelowym basenie, śledztwo wśród turystów itp. Ale rzut oka na okładkę zapalił czerwone światełko. Estetyka i zawartość tak odróżnia się od masy okładek wydawanych obecnie książek, że chciałoby się wziąć do ręki ten tytuł w wersji papierowej, niestety dostępna jest tylko w formie elektronicznej e-booka lub audiobooka. Okładka utrzymana w kolorach sepii przedstawia zagadkowe połączenie dawnego pojazdu i … fortepianu!
Wydarzenia historyczne autor traktuje z mocnym przymrużeniem oka więc trzeba szybko zdobyć się na dystans i porzucić chęć sprawdzania faktów. Najlepiej dać się ponieść wyobraźni pana Marka, który surfuje po falach fantazji literackiej liżących czasami wybrzeża historii.
Znajoma, która przeczytała tę książkę, oznajmiła, że nie może się doczekać kiedy jej syn trochę podrośnie, żeby mu lekturę zaproponować, bo jest pewna, że dzięki niej chłopak zainteresuje się Fryderykiem Chopinem. Syn uczy się w szkole muzycznej i cierpi z nudów gdy musi przyswoić wiedzę o Wielkich Klasykach. Otóż Marek Zgaiński jest bezlitosny w traktowaniu narodowych świętości. Ale nie strąca z piedestału tylko podaje rękę i pomaga im (właściwie jemu) zejść samodzielnie. Fryderyk jest bliski współczesnym ikonom rocka swymi słabościami do wymiatania i jarania. Klawiaturę fortepianu traktuje jak bieżnię do sprintu, a ziele towarzyszy mu nieustannie.
Ale nie jest to książka historyczna, współczesność jest bardzo ważna i jej bohater, miły Anglik po przejściach osiedlający się na słonecznej wyspie Majorce. Podążając za Robertem czuje się klimat miejsca, smak potraw i sielskość okolicy. Przygody związane z kupnem i remontem starego domu w uroczym miasteczku na uboczu wyspy wywołują i salwy śmiechu, i współczucie ale, i trochę zazdrości do czasu, gdy na jego drodze pojawi się trup, tajemniczy skuter i kłopoty z urzędami.
Czytając książkę odnosi się wrażenie, że autor zna Majorkę z niejednego oblicza i te oblicza właśnie nam po trochu odsłania. Zaciekawia nimi tak, że ma się ochotę na tę Majorkę wyruszyć i błądzić uliczkami małych miasteczek uważając, rzecz jasna, na pojawiające się znikąd skutery i opuszczone popadające w ruinę domy. A może byłaby wtedy szansa na spotkanie autora przy kawiarnianym stoliku w Maria de la Salut.