Elżbieta Żłobicka to aktorka teatralna, a także pisarka, poetka, której nieobce są również pędzle i inne artystyczne wyrazy emocji, dzięki którym powstały ilustracje do niniejszej książki. Ta niezwykle pozytywna osoba, zarażająca swoim ciepłem, postanowiła podzielić się z czytelnikami swoją opowieścią z życia wziętą. Trzeba mieć wiele odwagi, by dzielić się z innymi swoimi traumatycznymi przeżyciami, ale trzeba mieć tej odwagi jeszcze więcej, by mimo tych przeżyć wciąż roztaczać wokół siebie pozytywną energię świadczącą o wierze w lepsze jutro, a także niezakopywaniu się w przeszłości. Przeszłość to coś, o czym należy pamiętać, ale nie można nią żyć, bo wówczas nie będzie teraźniejszości, a tylko teraźniejszość tworzy naszą przyszłość… Autorka uporała się ze swoją przeszłością i tego samego pragnie dla innych, którzy podążają drogą, jakich wiele, czyli drogą usłaną przeciwnościami, bólem, łzami, ale także śmiechem, drobnymi i większymi sukcesami, miłością do bliskich, przyjaźnią, pracą dającą satysfakcję i wszystkim tym, co pozwala każdego dnia podnieść się z łóżka, uśmiechnąć się i dalej żyć.
Ta niezwykła opowieść nie jest dla tych, którzy nie potrafią wykazać się choćby odrobiną empatii, którzy nie chcą refleksji i/lub boją się spojrzeć na życie z innej perspektywy. Za to jest doskonałym drogowskazem, przewodnikiem, a przede wszystkim przykładem dla tych, którzy stoją na rozdrożu i nie wiedzą, dokąd pójść i jak zawalczyć o siebie samych, by odmienić własne życie.
Główna bohaterka doświadcza wielu jakże traumatycznych zdarzeń: poparzenie, gwałt, toksyczna relacja z „przyjaciółką-partnerką”, z kochankami, choroba psychiczna, wyobcowanie, konflikty rodzinne i wiele innych sytuacji, które nawet pojedynczo mogą skutkować zupełnym załamaniem psychicznym i stoczeniem się do rynsztoka, a nawet targnięciem się na własne życie. Jednak ona po każdym upadku podnosi się i podąża dalej, zbiera w sobie siły, by zmienić własne życie i stać się jego panią, kreatorką a nie tylko aktorką grającą rolę napisaną przez życie…
Można tu znaleźć również wiele poezji, która współgra z prozą, jest jej uzupełnieniem i tworzy nierozerwalną całość z barwnymi ilustracjami, które dopełniają całości. Każde słowo, każdy obraz, zdjęcie, kolaż zawierają w sobie cały ładunek emocji, które zostały przelane na papier, płótno, utrwalone, zapamiętane na zawsze, ale nie rozpamiętywane.
Każdy może odnaleźć w sobie siłę, by zmienić swoje życie i nigdy nie jest za późno, by budować nową przyszłość.

Źródło: http://www.psychoskok.pl/produkt/droga-jakich-wiele/ ( otwierane w nowym oknie )