Pierwszy tom "Historii..." ukazał się w tamtym roku i z miejsca pochłonął mnie jak gąbka wodę. Kilkadziesiąt opowiadań kryminalnych stworzonych przez panów Ryttel, których lektura była dla mnie niesamowitą atrakcją. Zarówno pierwszy jak i drugi tom „Historii…” zawierają opowieści o prawdziwych zbrodniach i przestępstwach, jakie miały miejsce na ziemiach polskich w XIX wieku. Świetna lektura nie tylko dla pasjonatów historii kryminalnych, ale również dla tych, którzy lubią poczuć klimat tamtej epoki. W drugim tomie autorzy sięgają nie tylko po historie z terenów Polski, ale również troszkę dalej. Mając na względzie to, że Polska wówczas właściwie nie istniała na mapach, autorzy sięgnęli także na tereny naszych zaborców. Poznajemy najsłynniejsze historie nie tylko z Rosji i Austrii, ale również z Francji, Hiszpanii, a  nawet Stanów Zjednoczonych. Mamy więc historię o więzieniu w Niżnym Nowogrodzie, opowieść o trójce rozbójników grasujących w Niemczech czy też o zaginionym bostońskim lekarzu. 

Godne podkreślenia jest to, że źródłami wszystkich opowiadań są roczniki zawierające prasę codzienną z tamtego okresu. Spory szacunek obudził się w moim sercu, gdy uzmysłowiłam sobie, ile pracy musieli włoży autorzy, aby każde opowiadanie miało i opis zdarzenia i jego rozwiązanie. Co poraża czytelnika w trakcie lektury, to wszędobylska bieda. XIX wiek to okres wielkich przepaści wśród społeczeństwa. Garstka bogaczy żyła i bogaciła się kosztem biednego ludu, cierpiącego nędze i niedostatek. To właśnie one popychają wielu ludzi do przestępstw. Chcąc zapewnić godny byt rodzinie, mieszkańcy XIX wiecznych metropolii popełniali naprawdę brawurowe czyny, nie myśląc o konsekwencjach. Obok przestępstw popełnianych po prostu z rozpaczy i braku nadziei, mamy również kilka historii, które budzą śmiech i podziw, co do pomysłowości bohaterów - np. wytwórca łańcuszków, które wytwarzały wokół ciała pole mające chronić przed zachorowaniem na cholerę. Należy jednak zwrócić uwagę nie tylko na samą historię, ale również na tło. Przy historii o łańcuszku i walce z cholerą widać wyraźnie, jak ciemny był wówczas lud. Autor opisuje, jak komisja sanitarna musiała uczyć mieszkańców podstaw higieny – tego, że nie wolno pić wody prosto z Wisły i że należy zadbać o toalety w każdym gospodarstwie. 

Warto podkreślić, że autorzy nie poskąpili czytelnikom licznych ciekawostek obyczajowych. Postarali się także spojrzeć na większość opisywanych spraw od strony prawnej. Należy bowiem dodać, że w burzliwym XIX stuleciu, zdarzało się nierzadko, że litera prawa znaczyła mniej niż oczekiwania społeczne. Na ostatnich stronach znajdziemy wykaz źródeł wykorzystanych w trakcie pracy nad książką. Polecam.