Właśnie skończyłam czytać najnowszą powieść Anety Skarżyński, Podróż na
Operiona. Jeszcze jestem lekko oszołomiona, ale zdam wam relację na
gorąco. Znając dotychczasowe powieści przygodowe tej autorki,
spodziewałam się kolejnej lektury w ten sam deseń: radosnej, lekkiej
fabuły osadzonej w polskiej nieco absurdalnej rzeczywistości, wartkiej
akcji i zabawnych dialogów. Tymczasem książka zabrała mnie w bardzo
daleką podróż. Co więcej – wymagała skupienia uwagi. Na szczęście
zdążyłam się zaopatrzyć w hektolitry kawy i dobre światło, bowiem na
lekturze zeszło mi całe popołudnie i noc z kawałkiem. Ale co tam zarwany
sen, w końcu są wakacje. W domu. Zaraz, co ja mówię, a jakim domu?
Dzisiejszej nocy byłam na wielu planetach w galaktyce Operiona. Eskapada
okazał się dość wyczerpująca i zakończyłam ją z podkrążonymi oczyma tuż
przed śniadaniem, za to w wyśmienitym nastroju. Pisarka mówi prawdę, iż
„książka powinna zaczynać się hardcorem, a kończyć niemalże wystrzałem w
kosmos oraz salwami śmiechu”. Wraz dwójką głównych bohaterów przeżyłam
rozliczne przygody: radosne, tragiczne, niektóre mrożące krew w żyłach i
jeżące włos na głowie. Bywało, iż zastanawiałam się: bać się czy śmiać
się? Tylu emocji, często skrajnych, dawno nie przeżyłam. A co ciekawe,
nie jestem fanką bohaterów scen operowych, jednak historie rozlicznych
artystów – oparte na faktach i ukazane w interesującej formie – przykuły
moją uwagę. Z czystym sumieniem polecam je wszystkim, bo w nich nie ma
chwili na nudę.
Zgodzę się ze zdaniem autorki, która twierdzi, że „cała powieść
przesycona sensacjami, aferami, zakulisowymi tajemnicami, nierzadko o
kryminalnym lub erotycznym zabarwieniu, przeniesie czytelnika w świat
postaci powszechnie znanych z historii sztuki”. Zastanawiałam się – po
co pisać po raz enty o kimś, kogo świat już zna? Okazuje się, że do
wiadomości publicznych podawane są nie wszystkie szczegóły z ich życia.
Do tych najcenniejszych trzeba się dokopywać. Wcale się nie dziwię, że
pisarce badania zwane potocznie reserchem zajęły parę lat. I nie są to
dokumentalne opowiastki, lecz najprawdziwsza powieść przygodowa z
dreszczem. Pisana bardzo współczesnym, prostym językiem, przy okazji
barwnym i dowcipnym. Rozliczne perypetie dziwolągów, ekscentryków i
fenomenów artystycznych sprawiły, że w opisywanych geniuszach odkryłam
również normalnych zjadaczy chleba. Zresztą w którymś z wywiadów pisarka
obiecywała: „opera zdejmuje napudrowane peruki, koturny, pióra, woale,
krynoliny, maski i obnaża swe prawdziwe oblicze, nierzadko zabawne.”. I
to prawda! Tę książkę śmiało można zaliczyć do tych, których po
przeczytaniu nie odstawia się na półkę, a puszcza po znajomych.
Aha, mimo sztucznego światła uwagę moją przykuły ilustracje z gatunku
realizmu fantastycznego autorstwa Anety Skarżyński. Ci którzy nie śledzą
jej poczynań zawodowych mogą nie wiedzieć, iż ukończyła dwie
artystyczne uczelnie wrocławskie: Akademię Muzyczną i Akademię Sztuk
Pięknych. Pisarka z całą pewnością wie o czym mówi i co maluje. A ja
poczułam się, jak za dawnych lat, gdy z wypiekami na twarzy czytałam
ilustrowane baśnie. Przyjrzę się im jeszcze raz, ale już z mniej
spuchniętymi powiekami. Tymczasem na gorąco dzielę się swymi
spostrzeżeniami i odczuciami. Wydawnictwu Psychoskok dziękuję za
udostępnienie przedpremierowe pozycji, zaś autorce za emocjonującą
podróż! Polecam się na przyszłość.
