Zdecydowałam się sięgnąć po książkę, ponieważ została mi polecona i
dosyć pozytywnie oceniona przez czytelników. Ponadto miała stanowić
zapis osobistych przeżyć autora, który pochodził z dysfunkcyjnej
rodziny, w której przemoc i alkohol były na porządku dziennym. Jednak
pomimo dramatycznych przeżyć w dzieciństwie, autorowi udało się wyjść na
prostą, uwolnić od smutnej przeszłości i osiągnąć pełnię życia oraz
szczęście. Ta książka miała na celu pokazać innym ludziom, głównie
osobom z podobnymi doświadczeniami, że wychowywanie się w rodzinie
patologicznej nie oznacza, że nie można w dorosłym życiu stać się
wartościowym, wykształconym, pewnym siebie i szczęśliwym człowiekiem. To
od każdego człowieka zależy, jakim się stanie w przyszłości. Owszem,
pochodzenie i wychowanie mają wpływ na dalsze życie. Ale każdy ma wybór,
każdy sam decyduje, jaką ścieżką podąży, jaką się stanie osobą, jakimi
wartościami i zasadami będzie się kierował.
Jakie są moje odczucia i wrażenia po zapoznaniu się z tą pozycją?
Na pewno należy docenić fakt, iż autor zdecydował się poniekąd
przedstawić swoją historię, przyznać, że wywodzi się z rodziny
dysfunkcyjnej, że miał trudne dzieciństwo, że ojciec był uzależniony od
alkoholu, stosował przemoc fizyczną i psychiczną wobec żony i dzieci.
Nie każdy bowiem miałby odwagę to publicznie ujawnić, a tym samym o tym
opowiedzieć.
Jednak muszę przyznać, że tak naprawdę w książce jest niewiele zapisów
dotyczących życia autora, a więcej przemyśleń, wniosków, wskazówek i
rad, jak żyć, aby osiągnąć szczęście, pomimo dramatycznych i trudnych
doświadczeń. Stanowi swego rodzaju poradnik, z którego nie dowiedziałam
się nic, o czym nie miałabym wcześniej pojęcia. Nie odbiega niczym od
innej tego typu literatury. Rzucane są pewne hasła typu "brak pewności
siebie", "brak zaufania", "poznanie siebie", "wierz w swój cel",
"dokonaj wyboru", po czym pod każdym z nich są zawarte w kilkunastu
zdaniach przemyślenia i refleksje autora. Tylko, czy rzeczywiście tak
jest? Na końcu książki jest wymieniona bibliografia, co oznacza, że
autor korzystał z kilkunastu innych książek (o czym świadczą też
przypisy). A to skłania zatem do myślenia, czy książka naprawdę jest
zapisem tylko osobistych spostrzeżeń autora? Bowiem, porady, jak
zbudować wiarę w siebie, jak uporać się z traumatycznymi przeżyciami,
jak odnaleźć w sobie siłę, jak być otwartym na innych ludzi czy jak
określić swoje wartości, można znaleźć w wielu innych książkach. Odnoszę
zatem wrażenie, że autor po zapoznaniu się z niektórymi z nich, po
prostu zasiadł do komputera i zaczął pisać, wzorując się na teoriach
innych autorów, ujmując zagadnienia w bardziej prosty i przystępny
sposób, dodając oczywiście coś od siebie. Być może miało to stanowić
swego rodzaju formę terapii i pomóc definitywnie zamknąć pewien przykry
rozdział w jego życiu. Uważam jednak, że jeśli dana osoba podejmuje się
opowiedzenia o swoim życiu
oraz pragnie podzielić się swoją historią i swoimi spostrzeżeniami, to
po prostu nie korzysta z jakiejkolwiek podobnej tematycznie literatury.
Ale może się mylę?
Prawdę mówiąc, kompletnie nie tego oczekiwałam po tej książce.
Spodziewałam się poruszającej, wzruszającej opowieści, a otrzymałam
zwykły poradnik, nie wzbudzający żadnych głębszych emocji. Na szczęście
książka liczy zaledwie sto trzydzieści cztery strony. Gdyby była
obszerniejsza, zapewne w połowie musiałabym przerwać jej czytanie.
Podsumowując, książka "Odzyskane szczęście. Wolność od bagażu
dzieciństwa" zupełnie do mnie nie przemówiła. Możliwe, że byłaby
wartościową lekturą dla osób, które przechodzą trudny etap w swoim
życiu, które borykają się z traumatycznymi wspomnieniami z przeszłości, a
ta książka pomogłaby im pozytywnie spojrzeć w przyszłość, odzyskać
pełnię życia i szczęście oraz otworzyć się na ludzi i otoczenie. Mnie
niestety treść książki w żaden sposób nie ujęła i nie przekonała. Po
prostu przeczytałam i odłożyłam na półkę.
