Książkę czyta się szybko, mimo że musiałam się przyzwyczaić do stylu pisarskiego autora , gdyż forma przekazywanej historii jest zwięzła, bez nadmiernego rozwijania wątków. Pan Mateusz Juszczyk stosuje raczej oszczędny sposób przedstawiania dziejących się wydarzeń. Wprowadza kilka wątków ale nie są one zbyt rozbudowane. Szkoda, gdyż niektórym z nich przydałoby się poświęcić więcej uwagi. Tymczasem autor zastosował formę relacji z poszczególnych epizodów, niż głębszego wniknięcia w zaznaczone sytuacje.

Pierwsze rozdziały są raczej powolne, skupione na karierze głównego bohatera jako szkutnika. Więcej brawury i bardziej dynamiczna akcja pojawia się w drugiej połowie książki, gdy Marcin Seradzki wyrusza na ziemie, które mają być skolonizowane. Wówczas akcja nabiera tempa i dramatyzmu, dzięki czemu książkę czyta się z większym zainteresowaniem.

Cała recenzja: https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2019/12/540-awanturnicy-tom-i.html

Losy Polaków są często tak samo pogmatwane, jak losy Polski. To banalna konkluzja, ale taka właśnie, jako pierwsza, przyszła mi na myśl po lekturze pierwszej części „Awanturników” autorstwa Mateusza Juszczyka.

„Awanturnicy” jest powieścią przygodowo-historyczną. Autor szybko wciąga czytelnika w wir dynamicznie zmieniających się wydarzeń. W tle głównej narracji przesuwają się losy Rzeczypospolitej, na które bohater książki jest bardzo wrażliwy. Bo – warto dodać – Marcin Seradzki jest polskim patriotą, który w momencie, gdy ojczyzna znajdzie się w trudnym położeniu, będzie potrafił zrezygnować i z kariery, i z możliwości ułożenia sobie życia z kochaną kobietą, by ratować Polskę…