Białe krzesła

Codzienność w poezji niech będzie jak białe
plastikowe krzesła pod Ścianą Płaczu.
To na nich, nie w ozdobnych fotelach,
modlą się starzy rabini,
czołami dotykając kamieni w murze.
Zwyczajne plastikowe krzesła –
wspinają się na nie kobiety i mężczyźni,
żeby siebie widzieć ponad dzielącą ich przegrodą.
I matka chłopca, który ma bar micwę,
wchodzi na krzesło i obsypuje cukierkami
syna żegnającego dzieciństwo.
Codzienność w poezji niech będzie jak te krzesła,
które znikają, żeby zrobić miejsce
dla tanecznego kręgu w szabatowy wieczór.

Źródło: opis wydawcy