„Zojda z Bieszczad” to powieść stylizowana, pisana częściowo gwarą. Tytułowa bohaterka to biedna znajda, wychowywana przez bieszczadzką zielarkę. Książka opowiada o jej zawiłych losach i wielkich uczuciach. Nieudanym małżeństwie z łemkowskim chłopem, wyjeździe na emigrację, wielkiej podróży, początkach osadnictwa i kolejnym małżeństwie.
Z niedouczonej, prostej dziewczyny bohaterka staje się licencjonowaną nauczycielką, a potem żoną Polaka, naczelnego urbanisty Kurytyby.
Książka oparta jest na autentycznych wydarzeniach, opowiada o losach największej polskiej emigracji do Brazylii z początków XX wieku.


– Przepraszam bardzo, ale nie mogę wyjść za pana, choć serce moje od pewnego czasu żwawiej bije na pana widok. Starałam się, jak mogłam, odsunąć pana od siebie, ale wyszło inaczej. Bardzo przepraszam. Nie mogę wyjść za pana. Skrzywdziłabym pana ogromnie i nigdy nie zaznała spokojnego sumienia.
– Usiadła na fotelu, zakryła twarz dłońmi i płakała. Wszyscy stali jak skamieniali. Przełożona nie mogła uwierzyć, że można odrzucić tak wspaniałą propozycję. Lubomir pierwszy się ocknął.
– Panno Zofio. Zosiu kochana. Co się takiego stało, że nie chcesz mnie za męża?
Pan Filiński przykląkł i chusteczką zaczął łzy z policzków jej ocierać.
– Jest pan najlepszym człowiekiem, jakiego spotkałam, ale nie mogę za pana wyjść, boby przekleństwo spadło na moją głowę.
– Zosiu droga, co ty za okropne rzeczy opowiadasz. Jakie przekleństwo?
– Nie mogę – westchnęła i przez łzy wycedziła:
– Ja... Mam... Męża...


Ewa Lenarczyk od 15 lat mieszka w malowniczej kaszubskiej wsi Wilanowo, gdzie obecnie spełnia się w roli ogrodnika i gospodyni domowej, odpoczywając po trzydziestoletniej, ciężkiej pracy. W ciszy i spokoju pięknej wsi przenosi swoje myśli i spostrzeżenia na papier, aby dzielić się nimi z czytelnikami.
Z wykształcenia jest pielęgniarką, a z zawodu ekonomistą. Obecnie zajmuje się marketingiem sieciowym znanego polskiego produktu.