Zawsze uwielbiałam książki z lat 90. To taki okres, który ma swój urok, a ja nie mogę się temu oprzeć. Jednak „więcej niż szczęście” to nie jest lekka lektura, mimo że język jakim posługuje się autorka jest przystępny, chodź nie powiem, jako, że to moje pierwsze spotkanie z panią Stefanią, musiałam się z jej stylem pisania, po prostu oswoić. Główna bohaterka jest przede wszystkim mocno wierząca, nie przeszkadzało mi to, chodź widzę, że znowu robi się moda na postać mocno związaną z Bogiem. Pani Jagielnicka stworzyła personę, która ucieka. Ucieka przed oprawcami, którzy nie tylko ją otruwają, ale również i powodują jej problemy, które kończą się w psychiatryku.

Całość nie jest zła, jestem całkiem zadowolona z lektury, nawet jeśli pewne wątki są mniej czy też bardziej rozwinięte. Czasu nie straciłam, a myślę, że taka właśnie odsłona tych ostatnich podrygów wojenno – historycznych na pewno znajdzie i zjedna sobie sobie wielu fanów.

Człowiek bezustannie dąży do poprawy swojego bytu, do zapewnienia sobie maksimum bezpieczeństwa i szczęścia, ale gdzie w tym wszystkim jest miejsce na poznanie samego siebie?

W książce „Więcej niż szczęście” poznamy życie bohaterki, której przypisane role społeczne w okresie PRL-u przysłoniły prawdziwe pragnienia płynące z głębi duszy i ciała. Walka ze samą sobą i dążenie do prawdy w tak okropnych czasach stały się uciążeniem, z którym Teresa nie dawała sobie rady, ale czy faktycznie?

Książka Stefanii Jagielnickiej-Kamienieckiej pozwala czytelnikowi zatrzymać się na chwilę tu i teraz by odpowiedzieć sobie na pytania: jak żyć, aby być w zgodzie ze samym sobą? Jak osiągnąć równowagę psychiczną we współczesnym świecie oraz czy sensem naszego życia jest ciągle dążenie do szczęścia i dóbr materialnych?  Pytania rodem z poradnika psychologicznego – nic bardziej mylnego, gdyż książka Stefanii Jagielnickiej-Kamienieckiej to powieść kryminalna, która zaczyna się intrygująco i równie zaskakująco kończy.

Ta książka, to z pewnością coś więcej niż dodatek do popołudniowej kawy. Polecam.