„Dysonanse i harmonie”- sam
tytuł wskazuje na prawdziwą historię. Bo przecież nigdy nie jest tylko czarno
lub tylko różowo. Zawsze po deszczu wychodzi słońce, a problemy w końcu
znajdują rozwiązanie. Jest to powieść o zmianach i czerpaniu radości z życia, o
braniu i dawaniu.
Mariola, znudzona
monotonnym, miejskim życiem wyprowadza się do leżącej na przeciwnym krańcu
Polski wsi. Podejmuje tę decyzję bez błogosławieństwa swojej rodziny, a nawet
przy zdecydowanym sprzeciwie męża- przyziemnego, egoistycznego choleryka.
Zauroczona małym, wiejskim domkiem podnosi domowy bunt i samotnie wyjeżdża na
łono natury. Zamiast komputerowej myszki, musi złapać w dłoń grabie i łopatę.
Dodatkowo los obdarza ją niespodziewanie gromadką zwierząt i bynajmniej nie są
to niekonfliktowe rybki w akwarium. Wiejskie życie nie raz ją zaskakuje i
przerasta, powodując zabawne nieporozumienia,
lecz przy pomocy kuzynostwa coraz lepiej radzi sobie z nowymi wyzwaniami
i coraz bardziej zaczyna jej się podobać życie w zgodzie z naturą. Odnajduje
zagubiony sens istnienia i co rano z radością wstaje z łóżka. Z pewnością,
znacząco pomaga jej w tym przystojny
weterynarz, wezwany do chorego zwierzaka. We wzajemnej chemii, jaka pojawia się
między nimi, przeszkadza jednak uporczywa myśl o mężu pozostawionym w mieście i
wewnątrz Marioli walczą zawzięcie sumienie z pragnieniami słabego ciała. Na tle
rodzącego się romansu, w życiu kobiety pojawia się pięcioletnia dziewczynka,
bita i gnębiona przez ojca alkoholika. Horyzonty Marioli rozszerzają się i nie
mogąc patrzeć na cierpiące dziecko podejmuje brzemienną w skutki decyzję. W międzyczasie
mąż zmuszony jest powrócić w łaski żony i sytuacja komplikuje się jeszcze
bardziej.
„Dysonanse i harmonie” to
zabawna powieść dla wszystkich pań, niezależnie od wieku. Z humorem i dowcipem
traktująca życie i nas samych. Równocześnie jednak wzruszająca i wymagająca chwili zadumy. Całość powieści
spójna i przemyślana, z czystym, jasnym przekazem, że należy spełniać swoje
marzenia i czasem warto rozejrzeć się wokół siebie.
