Kiedy jeden z przyjaciół Bernda Heinricha poważnie zachorował, zapytał, czy Heinrich byłby gotów wyprawić mu „zielony pogrzeb” w swojej posiadłości w lasach Maine. To był impuls, który skłonił wybitnego biologa do rozważań nad zagadnieniem fascynującym go od dawna. Czym w świecie zwierząt jest śmierć? Jak różne gatunki traktują przechodzenie na drugą stronę? Czy poznanie procesów zachodzących w naturze może przynieść człowiekowi duchowe korzyści?

Żeby odpowiedzieć na te pytania, Heinrich obserwował niesamowite zachowania istot, których ludzie na ogół nie dostrzegają, a jeśli już, to często odwracają się z obrzydzeniem. Efektem tych obserwacji jest wyjątkowa książka, w której opisał tak niezwykłe – z naszego punktu widzenia – zdarzenie jak pogrzeb myszy wyprawiony przez chrząszcze grabarze. Zbadał też sposoby porozumiewania się kruków, które są „naczelnymi grabarzami” w krainach północnych, „niezamierzoną współpracę” wilków i dużych kotów, lisów i łasic, bielików i kowalików, które pomagają jedne drugim żerować w najtrudniejszym zimowym okresie. Przyjrzał się też uważnie temu, gdzie i w jaki sposób odwieczną i doniosłą rolę padlinożerców i grabarzy odgrywają ludzie, umożliwiając tym samym nie przemianę prochu w proch, lecz przemianę życia w życie.


Niektórzy padlinożercy podobają mi się znacznie bardziej niż inni. Na przykład kruki są nad wyraz sympatyczne. Jeszcze nigdy nie spotkałem kruka, którego bym nie polubił. O czerwiach nie powiedziałbym, że są miłe, ale przywykłem do nich. Mogę je obserwować i uważam, że są całkiem interesujące. Pamiętam, jak latem zostawiłem martwego szopa. Po trzech dniach nie było śladu mięsa. Larwy zjadły go całego. Potem widziałem, jak tysiące robaków opuszczają oczyszczony szkielet – w idealnym porządku zmierzając w jednym kierunku.

Bernd Heinrich, „The New York Times”