Rozwój osobisty. Medytacje terapeutyczne
Twoja ocena
Sensem rozwoju osobistego, a zarazem fundamentalnym celem życia, jest odnalezienie swojej własnej formy samorealizacji i możliwie najlepsze wykorzystanie osobowości. Wcześniej jednak, a przynajmniej równolegle, koniecznością jest pogłębienie świadomości swojej nabytej struktury emocjonalnej, co z kolei pozwala na szerszy wgląd w możliwości intelektualne, zawodowe, społeczne i duchowość. Wyzwalając się z dotychczasowych ograniczeń (lęki, skostniałe przekonania, nieadekwatna samoocena, uzależnienia emocjonalne), człowiek ma sposobność przesuwania granic swoich możliwości.
W książce tej proponuję przegląd kluczowych zagadnień i zjawisk codziennie nam towarzyszących, które wymagają od nas jakiejś odpowiedzi lub reakcji. Rozważania i medytacje mają charakter spekulatywny i stanowią propozycję oraz zaproszenie do dyskusji. Czytelnik nie musi, a nawet nie powinien, zgadzać się w całej rozciągłości z prezentowanymi tezami i wyjaśnieniami, gdyż należy budować własny system przekonań.
Refleksje zawarte w tej książce to spojrzenie na ludzkie życie w ujęciu psychologicznym, pedagogicznym i kulturowym, a w pewnej mierze także ekonomicznym. Liczba rozdziałów (24) symbolicznie oddaje ilość godzin w ciągu doby, odzwierciedlając nieustającą kontynuację. Podobnie jest z rozwojem osobistym; trwa on także nieustannie, nawet bez naszego świadomego i aktywnego zaangażowania. Nie oznacza to wszakże, że personalna zmiana jest wyłącznie pozytywna. Gdy człowiek doraźnie i profilaktycznie nie rozwiązuje swoich bieżących i wcześniejszych problemów, nie podejmuje wyzwań i wysiłku, wówczas jakość jego życia ulega stopniowemu pogorszeniu i regresowi.
Źródło: http://www.ebooki123.pl/rozwoj-osobisty-medytacje-terapeutyczne_p1 ( otwierane w nowym oknie )
Dostępna w
Opinie o: "Rozwój osobisty. Medytacje terapeutyczne"
Opinia
Opinia Marka Kaźmierczaka - przyjaciela autora
Dziękuję Ci za ciekawą i pouczającą książkę, która dla wielu może być szczególnie pomocna, zwłaszcza w okresie poszukiwania odpowiedzi na wiele pytań. Najbardziej ciekawy rozdział o przemocy – trafne i pogłębione spostrzeżenia. Sporo to podobnych myśli jak u Brian’a Tracy, Tischnera, etyki Jana Pawła II. Ale przeniesienie pewnych doświadczeń i społecznej wrażliwości na grunt społeczny – bardzo interesująca perspektywa. (…) Piękny, choć wielce dyskusyjny rozdział „Bezsens i beznadziejność”, aż kusi do polemik, ale twórczy i prowokujący. Czy tylko zagubienie i brak busoli przyczyną beznadziei? A własne lęki, o których tak fajnie piszesz, a przypadek, który zdecydowanie rządzi naszym życiem i to niekiedy prowadząc w bardzo ślepe i bez wyjścia uliczki? (…) I co dla mnie najważniejsze – nie jest to narracja mędrkowata, nie jest przemądrzała, zawiera wiele elementów pokory i szczerego uznania, że nie wszystko do końca jest oczywiste i znane. Za to szczególne gratulacje.