To książka uznana za największy projekt prozatorski Olgi Tokarczuk. Przepełniona melancholijnym smutkiem, przecinanym miejscami przez okrucieństwo w finale pozwala odnaleźć naprawdę optymistyczny koncept. W całości czytelnik nie odnajdzie porad czy odpowiedzi na egzystencjalne pytania, ale zachętę do otworzenia się na doświadczenie istnienia w jego wielowymiarowej formie.